ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε
Απαραίτητο μέρος αυτής της δουλειάς είναι να διαβάζουμε, και δεν εννοώ μόνο τα βιβλία γενικώς ή τα λογοτεχνικά, ποιητικά, φιλοσοφικά και λοιπά πονήματα ειδικώς, αλλά την ειδησεογραφία. Οφείλουμε δηλαδή εκ των πραγμάτων να παρακολουθούμε τι γράφουν οι άλλοι, πως το γράφουν, που το κατατάσσουν στην καθημερινή ατζέντα και κυρίως γιατί το γράφουν. Παλιότερα τούτο το διαρκές καθήκον ήταν ασύγκριτα ευκολότερο να το επιτελέσει κανείς, καθώς με μια γρήγορη ματιά στην πρωινή έκδοση των σοβαρών εφημερίδων αρκούσε για να σχηματίσεις μία πρώτη άποψη για τον τόνο στον οποίο θα κινηθούν τα πράγματα.
Υπήρχε πράγματι μία σοβαρότητα τότε, χωρίς να λείπουν οι φαιδρές και αξιοθρήνητες αναφορές, οι οποίες στο κάτω κάτω δεν εξέλειψαν ποτέ και από πουθενά σε αυτή τη χώρα, ούτε και από τον τύπο. Επίσης, τότε δεν υπήρχε διαδίκτυο. Δεν ήσουν υποχρεωμένος να επισκέπτεσαι ξανά και ξανά, πολλές φορές μέσα στην ίδια μέρα, το μέγα πλήθος των δημοσιογραφικών και ενημερωτικών ιστοσελίδων. Από τότε που «εγένετο φως» με το big bang του διαδικτύου, η ενημέρωση δεν σταμάτησε ποτέ. Το διαδίκτυο έβαλε φωτιά στα φρένα της ειδησεογραφίας, η οποία από τότε δεν κοιμάται, δεν σταματά, δεν ξαποσταίνει. Σημαίνει άραγε αυτό ότι εκπληρώνει τον ρόλο της;
Η απάντηση είναι προφανέστατα αρνητική, και εξίσου προφανώς δεν αφορά μόνο τον Πύργο, την Ηλεία ή την Ελλάδα. Η ποιότητα και οι όροι της ενημέρωσης συνιστούν ένα από τα πλέον επίκαιρα ζητήματα της εποχής μας. Για την οικονομία της κουβέντας, ας περιοριστούμε στην ελληνική πραγματικότητα κι ας κάνουμε τη ζωή μας ακόμα πιο απλή, λαμβάνοντας ως δείγμα τη δημοσιογραφική ατζέντα του περασμένου σαββατοκύριακου. Πραγματικά, είναι να απορεί κανείς με την συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιευμάτων αλλά και την θεματολογία των δημοσιολόγων. Και έχω ήδη αφήσει αυτονόητα απέξω τον συρφετό του life style, του star system, του celebrity gossip κλπ. παρότι δεν παραλείπουν να «πληροφορούν» νυχθημερόν την κοινή γνώμη αναφορικά με το ποιος πήγε, που, με ποια, τι φορούσε, αν παράγγειλε φρεσκοτριμμένη παπάγια ή αν έκατσε στραβά στην καρέκλα. Για «σοβαρή» δημοσιογραφία μιλάμε τώρα.
Μόνο που η κατά τα άλλα σοβαρή δημοσιογραφία της σήμερον, ασχολείται με ζητήματα τα οποία ως επί το πλείστον, ούτε ενδιαφέρουν αλλά ούτε και αφορούν άμεσα το μέσο πολίτη, τον άνθρωπο του οποίου η σκέψη καλώς ή κακώς –και μάλλον κακώς αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο– μονοπωλείται από το πως θα βγάλει το μήνα και πως θα επιβιώσει. Διότι, τι τον ενδιαφέρει π.χ. τον βιοπαλαιστή αν ο Μητσοτάκης κάνει εκλογές Μάρτη, Απρίλη ή Μάη; Όπως και να έχει, κάποια στιγμή θα γίνουν και καθένας θα λάβει εκείνο το οποίο του αναλογεί. Πέραν αυτού, υπάρχει κάτι άλλο; Όχι δεν υπάρχει αλλά τούτο διόλου εμποδίζει κάποιους διευθυντές ειδήσεων να βομβαρδίζουν το κοινό με παραπολιτικά. Το «ζήτημα» του χρόνου των εκλογών είναι μόνο ένα από τα πολλά.
Τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, σε ένα ορμητικό ποτάμι ανοησίας, όπου αυτοί οι οποίοι υποτίθεται ότι φέρουν την υποχρέωση να ενημερώνουν, πετούν την μπάλα στην εξέδρα. Δεν διαπραγματεύονται τα πολλά και συγκεκριμένα προβλήματα που αφορούν τον κόσμο. Δεν διαπραγματεύονται την καθημερινότητα, την ανεργία, το καλάθι της νοικοκυράς, τις συνθήκες διαβίωσης, το όριο της φτώχιας, τις ίσες ευκαιρίες, την αξιοκρατία. Ένα σωρό εφημερίδες και ιστοσελίδες στην υπηρεσία της «αναίμακτης» ενημέρωσης. Άλλα αντ’ άλλων και άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε γενικώς, όπως έλεγε κι ο θυμόσοφος Μακρυγιάννης. Άλλα λόγια, για να μην προκαλέσουμε, να μη γίνουμε δυσάρεστοι σε κέντρα και σε παράκεντρα. Μόνο να είμαστε ήσυχοι και πάνω απ’ όλα… αγαπημένοι.
