Μπορεί χθες να άνοιξε η αυλαία του 31ου Φεστιβάλ Αρχαίας Ήλιδας, ωστόσο εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο παρακολουθούμε ήδη κάτι το οποίο προσομοιάζει με θέατρο του παραλόγου. Είναι ένα έργο με τους ίδιους πάνω κάτω πρωταγωνιστές, με πολλές ανατροπές και με πολύ… απουσία νοήματος. Θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο, «Η διαχείριση της πανδημίας στην Ελλάδα». Είναι σίγουρα μία παράσταση με συχνή εναλλαγή έντονων συναισθημάτων, όπου ο θρίαμβος και η τραγωδία έρχονται στο προσκήνιο ίσως συχνότερα απ’ όσο δύναται να αντέξει ο μέσο θεατής. Πόσο μάλλον όταν αυτό το «έργο» αφορά άμεσα και καθοριστικά την ίδια του τη ζωή. Την ίδια μας την ζωή παρακολουθούμε αποσβολωμένοι να διαδραματίζεται στο παλκοσένικο, χωρίς μάλιστα να διαθέτουμε το παραμικρό στοιχείο για την τελική έκβαση της υπόθεσης.
Αλλά ας πάρουμε το πράγμα από την αρχή. Γιατί «θέατρο του παραλόγου»; Μα ακριβώς επειδή νοηματικά έχουν καταρρεύσει τα πάντα. Δεν υφίσταται πλέον ούτε η βασική αιτιότητα όταν όλα είναι τόσο ρευστά, τόσο ασαφή, και τελικά τόσο μάταια στο ελληνικό μπάχαλο. Θα δώσω δύο μόνο απόλυτα χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων ημερών, από τα δεκάδες που έχουμε στη διάθεσή μας από τότε που ξεκίνησε η πανδημία και αναπόφευκτα η υποτιθέμενη διαχείρισή της.
Μόλις πριν λίγα εικοσιτετράωρα γίναμε μάρτυρες έξαλλων πανηγυρισμών για την κατάργηση της μάσκας σε ανοιχτούς χώρους. Προτού καλά καλά προλάβουμε να εξοικειωθούμε με την ιδέα, ακολούθησαν έκτακτες ανακοινώσεις για καθήμενους και όρθιους, για εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, κοντολογίς για την μετάλλαξη δέλτα, η οποία όπως όλοι πια έχουμε καταλάβει μεταδίδεται πολύ πιο εύκολα, αν και προξενεί λιγότερους θανάτους. Ξαφνικά πανικός και σκέψεις ακόμα και για lockdown, ενώ προ δύο ημερών ο εθνικός μας τηλε-υπουργός διαβεβαίωνε ότι δεν υπάρχει περίπτωση νέου lockdown γιατί πολύ απλά τελείωσαν τα λεφτά. Το δεύτερο παράδειγμα είναι αντιπροσωπευτικό της ανηθικότητας, της ανευθυνότητας και της ξετσιπωσιάς που χαρακτηρίζει μερικούς. Για ακόμη μία φορά βρήκαν το θράσος να διαρρεύσουν μέσω των συνήθων τηλεοπτικών υπόπτων την αναγκαιότητα για συγχωνεύσεις αλλά και για το κλείσιμο ορισμένων περιφερειακών νοσοκομείων! Χιλιάδες άνθρωποι κατέληξαν όπως θα κατέληγαν σε μία τριτοκοσμική χώρα, χωρίς βασικές υποδομές, εκτός Μ.Ε.Θ. και αντί να ενισχύσουν τα νοσοκομεία, θέλουν να τα κλείσουν! Αν δεν συνιστά αυτό εγκληματικό παραλογισμό, τότε τι;
Γιατί το θέατρο του παραλόγου χαρακτηρίζεται και από μία άλλη βασική συνθήκη, η οποία ώθησε τόσους πολλούς και τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς να στραφούν σε αυτήν την κατεύθυνση ερμηνείας του κόσμου: Την επισφάλεια της ανθρώπινης ζωής. Τότε ήταν οι βαριές απώλειες ενός παγκόσμιου πολέμου, σήμερα είναι η πανδημία και το χάος το οποίο αυξάνει εκθετικά τα θύματα. Εξάλλου και ο κ. πρωθυπουργός είχε περιγράψει αυτήν την κατάσταση σαν έναν πόλεμο, με τη διαφορά ότι τον έχασε πάνω στις πλάτες μας. Και δεν είναι μόνο οι θάνατοι από κορονοϊό αλλά και η φτώχεια που θερίζει και όσο προχωράμε θα γίνεται όλο και περισσότερο σαφές για ποιον λόγο η φτώχεια καταγράφεται παγκοσμίως ως η πρώτη αιτία θανάτου. Κι ας μην ξεχνάμε την αβεβαιότητα της αγοράς. Το απελπισμένο, κατά βάθος, βλέμμα των ανθρώπων που συναντούμε το πρωί, όταν ξεκινά η μέρα.
Δεν ήταν πρόθεσή μου να χαλάσω καρδιές σήμερα. Ήθελα, όπως όλοι θέλουμε, να είχαμε ένα όσο το δυνατόν πιο ήσυχο καλοκαίρι. Ήθελα να γράφω για άλλα σήμερα. Αλλά βλέπετε, το παράλογο… Το παράλογο μιας χώρας που είναι πρώτη σε διάρκεια lockdown στην Ευρώπη, κι όμως έχει πολύ περισσότερους νεκρούς π.χ. από την Σουηδία, η οποία δεν έκλεισε ούτε δευτερόλεπτο, προστατεύοντας το εισόδημα των πολιτών της. Ενισχύοντας τις ιατροφαρμακευτικές δομές της. Απευθυνόμενη στους ανθρώπους της με ευγένεια και επιχειρήματα για την αναγκαιότητα των εμβολιασμών. Όχι παλινωδώντας, όχι απειλώντας, όχι κουνώντας το δάχτυλο, ούτε δωροδοκώντας. Μπλέξαμε, δυστυχώς. Μπλέξαμε με το παράλογο και τον βαθύ, τον δογματικό, τον ακατανίκητο παραλογισμό τους.
