Δανείζομαι τον τίτλο του κινηματογραφικού αριστουργήματος του Γερμανού σκηνοθέτη Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Είναι μέρες τώρα, αν όχι βδομάδες, που τούτες οι λέξεις μού τριβελίζουν το νου, σαν ρεφρέν τραγουδιού το οποίο έρχεται ξανά και ξανά, χωρίς να κατανοείς το γιατί, κι ενίοτε χωρίς καν να σου αρέσει. Αρχικά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Μετά, όταν οι λέξεις επέμεναν, το θεώρησα σημάδι για να ξαναδώ αυτό το σπουδαίο φιλμ. Τελικά, έστω και κάπως καθυστερημένα, αντιλήφθηκα πως ο λόγος δεν βρισκόταν στο παρελθόν της τέχνης, αλλά στο παρόν της ζωής.

Από μία άποψη, και δημοσιογραφικά όλο αυτό έχει ομολογουμένως κουράσει. Ενάμιση χρόνο τώρα η πανδημία και οι επιπτώσεις της έχουν αναδειχθεί σε πρώτο θέμα συζήτησης, όχι μόνο στον δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό διάλογο. Αναγκαίο κακό, θα ισχυριστεί κανείς, μιας και έχουν έρθει κυριολεκτικά τα πάνω κάτω, ωστόσο είναι γεγονός ότι έχουμε όλοι κουραστεί.Κυρίως όμως έχουμε κουραστεί με όλη αυτήν την τρομοκρατία και την παραπληροφόρηση των καλοταϊσμένων μίντια. Ουδείς λογικός άνθρωπος δύναται να αμφιβάλλει ότι ο κορονοϊός είναι υπαρκτός και επικίνδυνος, ειδικά για τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες.

Για εκείνο το οποίο αμφιβάλλει, είναι αν τα χορτάτα μίντια και οι ομιλούσες κεφαλές τους, που μας κουνούν καθημερινά το δάχτυλο με περίσσια έπαρση, λένε όλη την αλήθεια, όπως, για παράδειγμα, με τους χώρους όπου καταγράφεται μεγάληδιασπορά του ιού, ή με την ασφάλεια και τις προδιαγραφές των εμβολίων, ή ακόμη πιο πρόσφατα με τις μεταλλάξεις. Ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω πως γίνεται να εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι ξημεροβραδιάζονται μπροστά στην τηλεόραση. Αν δεν είσαι ένας απ’ αυτούς και κάνεις το λάθος να την ανοίξεις, κινδυνεύεις να πάθεις κατάθλιψη. Από τα χαράματα, μέχρι νωρίς το βράδυ, παίζει το ίδιο έργο, με την ίδια πλοκή και τους ίδιους πρωταγωνιστές. Ένα θρίλερ που δεν τελειώνει ποτέ και διαρκώς μας παρουσιάζει ως υποψήφια θύματα.

Είναι μία τεράστια κρεατομηχανή με έναν και μοναδικό στόχο: Να ισοπεδώσει την κριτική σκέψη, την ελεύθερη βούληση και την συλλογική δράση, ενσταλάζοντας τον φόβο στις ψυχές των ανθρώπων. Και αντίστροφα, δεν στοχεύει ούτε να ενημερώσει σωστά, ούτε να παρουσιάσει τα γεγονότα τα πραγματικά, ούτε να πείσει με ορθά ή λογικοφανή έστω επιχειρήματα για την αντικειμενική αξία μιας στάσης ή μιας συμπεριφοράς. Το μόνο το οποίο επιδιώκει και φροντίζει να εμπνέει αυτός ο μηχανισμός συστηματικής αποσπασματικής πληροφόρησης ή ακόμα και προπαγάνδας, είναι ο φόβος. Ο φόβος κυβερνά σήμερα αυτή τη χώρα, ίσως πολύ περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ακριβώς επειδή κάποιοι είναι αμετάκλητα αθεόφοβοι.

Παράδειγμα βγαλμένο απ’ τη ζωή: Γιατί μία κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά, εμβολιασμένη και με τις δύο δόσεις, περπατά μόνη της στο δρόμο, με 45 βαθμούς στον ήλιο, και παρόλα αυτά εξακολουθεί να φορά μάσκα; Αν δεν ήξερα, θα έλεγα ότι πρόκειται περί απλής ηλιθιότητας, αλλά δυστυχώς είναι ισοπέδωση. Δεν είναι ηλίθιο το κορίτσι. Ισοπεδωμένο είναι.

Ας μην λησμονούμε κάτι. Δικαίως ή αδίκως, έχει γίνει πολύς λόγος για τα εμβόλια. Το δυστύχημα δεν είναι ότι οι νέοι άνθρωποι έσπευσαν να εμβολιαστούν, ενώ οι ηλικιωμένοι, οι οποίοι συνιστούν ασύγκριτα υψηλότερης επικινδυνότητας ομάδα, διστάζουν. Το δυστύχημα είναι ότι ηττήθηκαν, δίχως να έχουν καταλάβει το πως και το γιατί. Μετεβλήθη εντός τους, ο ρυθμός του κόσμου, που θα έλεγε και ο μέγας Βιζυηνός. Κάθε μέρα που περνά ο ρυθμός αυτός γίνεται όλο και πιο παράταιρος. Κάθε μέρα, ο φόβος τους τρώει τα σωθικά.