Δήλωση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Τεχνών Αρχαίας Ολυμπίας και δασκάλου της Τέχνης στο Εθνικό Θέατρο για τις καταγγελίες κακοποίησης

Με το σώμα ενός ανθρώπου που νοσεί και ο ενδεδειγμένος δρόμος είναι το χειρουργείο παρομοιάζει –μιλώντας στην ¨Αυγή¨- την παρούσα συνθήκη των καταγγελιών κακοποίησης ο Θοδωρής Αμπαζής, σκηνοθέτης, συνθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Τεχνών Αρχαίας Ολυμπίας, ο οποίος διδάσκει στο Εθνικό Θέατρο.

«Όταν έχουμε μια κακοήθεια στο σώμα μας, αναγκαστικά πρέπει να κάνουμε χειρουργείο. Είναι κάτι επίπονο. Αλλά μόνο έτσι μπορούμε να σταθούμε ξανά όρθιοι. Έτσι είναι και η αυτή η περίοδος που βρισκόμαστε. Αυτό λέω και στους μαθητές μου που με ρωτάνε».

Επιμένει μάλιστα πως «το πρόβλημα είναι όταν ορίζουμε κάποιους ανθρώπους ως μέτρο. Και όταν αυτοί αποδεικνύονται ότι έχουν κρυμμένο ένα πολύ σκοτεινό κομμάτι. Το τραγικό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο Εθνικό Θέατρο έχει να κάνει με το μέτρο που ορίζει η Πολιτεία. Όταν η πυξίδα αποδειχθεί χαλασμένη, αυτό έχει πολλές επιπτώσεις και μεγάλη ευθύνη για αυτόν που όρισε ότι είναι αυτή η πυξίδα σου», υπογραμμίζει.

Αναφερόμενος στα τελευταία γεγονότα, σημειώνει πως «αυτό που πλήττεται δεν είναι το θέατρο, αλλά η κοινότητα των ανθρώπων που δουλεύουν σε αυτό, το κύρος τους. Όλοι είμαστε εν δυνάμει ύποπτοι. Και πρέπει να συμβεί αυτή η διαδικασία, όπως ένα χειρουργείο που θα αφαιρέσει όλες τις κακοήθειες σε ένα σώμα για να βγούμε υγιείς την επόμενη μέρα. Η επούλωση του τραύματος θα πάρει ένα διάστημα. Σε αυτό, όπως στα νοσοκομεία, χρειάζεται ειδική μεταχείριση, έτσι πρέπει να συνεχίσουμε να τροφοδοτούμε τους μαθητές μας με την πίστη και την έμπνευση που χρειάζεται σε αυτούς τους πολύ δύσκολους και αντίξοους καιρούς. Διδάσκω τους μαθητές μου το πώς θα κάνουν τον συμπαίκτη τους καλύτερο ηθοποιό. Με τον απαραίτητο σεβασμό, πνευματική και ψυχική ανοιχτωσιά και λειαίνοντας το εγώ μας, τη θέση μας, ειδικά όταν έχει να κάνει με εξουσιαστή και εξουσιαζόμενο.

Ο άνθρωπος που κατέχει τη γνώση κι εκείνος που τη ζητάει δεν έχουν μια ισότιμη σχέση. Κι αυτό είναι κάτι που πιστεύει εκείνος που αποζητά τη γνώση. Εκεί είναι που χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή από εμάς που διδάσκουμε. Και να θυμόμαστε πάντα ποιος είναι ο λόγος που ασχολούμαστε με την τέχνη. Έτσι θα βρεθούμε στη ρίζα της έμπνευσης που μας έκανε να ασχοληθούμε με αυτήν. Κι εκεί δεν χωράει ούτε βία, ούτε εκμετάλλευση, ούτε κακοποίηση. Γιατί αυτό που μας ώθησε ήταν κάτι πολύ δυνατό και όμορφο», καταλήγει.

Πηγή: avgi.gr