Aλληλεγγύη: Ένας παράδεισος χτισμένος στη κόλαση
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”67852″ img_size=”full”][vc_column_text]Η ιστορία μας διδάσκει ότι η πρόοδος μπορεί να επιτευχθεί πολύ πιο γρήγορα σε στιγμές κρίσης, όταν οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί σε ριζοσπαστικές ιδέες, γι’ αυτό οι όποιες αποφάσεις σε σχέση με την καταστροφή στο Μάτι πρέπει να ληφθούν εν θερμώ.
Τώρα που η κοινή γνώμη είναι δεκτική στη λήψη μέτρων και μάλιστα τα απαιτεί. Και φυσικά είναι δεδομένο ότι αυτές οι αποφάσεις θα πρέπει να έχουν ριζικό χαρακτήρα σύγκρουσης με μεγάλα και μικρά συμφέροντα, που καταχρώνται τον δημόσιο χώρο.
Παράλληλα, πρέπει να αξιοποιηθεί μια κοινωνική τάση, που παρατηρείται πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια διεθνώς: οι άνθρωποι αποδεικνύουν την αλληλεγγύη τους και τη διάθεση για προσφορά που, στη σημερινή ανταγωνιστική κοινωνία παραμένει αναξιοποίητη.
Η Αμερικανίδα ακτιβίστρια και συγγραφέας Ρεμπέκα Σόλνιτ, στο βιβλίο της «A Paradise built in Hell» («Ενας παράδεισος χτισμένος στην κόλαση»), αναλύοντας το τοπίο μετά τις φυσικές καταστροφές (τυφώνες, πλημμύρες, φωτιές, σεισμοί κ.λπ.), μιλά για τις «εξαιρετικές κοινότητες» που αναδύονται, καθώς, όπως λέει, οι ξαφνικές και μεγάλες συμφορές δείχνουν πως οι περισσότεροι άνθρωποι αποδεικνύονται δημιουργικοί, πολυμήχανοι, γενναιόδωροι και με έντονη αίσθηση του συμμετέχειν.
Αυτό που περιγράφει δεν είναι σκέψεις, αλλά ένα συναίσθημα που είναι το ίδιο σημαντικό με την ευτυχία και ταυτόχρονα με βαθύτατα θετικό περιεχόμενο, καθώς ανοίγει ένα ασυνήθιστο παράθυρο προς την κοινωνική επιθυμία και τη δυνατότητα μιας άλλου είδους κοινωνικής (συν)ύπαρξης. Μια μεγάλη οικολογική ή κοινωνική καταστροφή, μας λέει, μπορεί να μας επιτρέψει να ρίξουμε μια ματιά στο ποιοι μπορούμε να γίνουμε, αλλά και στο πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά η κοινωνία μας.
Η άμεση ανταπόκριση χιλιάδων ανθρώπων στην ανάγκη για προσφορά δίνει μια εικόνα των δυνατοτήτων συνεργατισμού και αλληλεγγύης, δυνατότητες που το σύστημα ευνουχίζει και αφήνει να μαραθούν. Ο μόνος λόγος που η κοινωνία συνεχίζει και λειτουργεί είναι το ότι συγκρατείται από ένα πυκνό δίκτυο μοιράσματος, αλληλοβοήθειας και συνεργασίας, δηλαδή το να προσφέρουμε σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη, όχι εν είδει φιλανθρωπίας, αλλά και συνείδησης ότι αύριο μπορεί να είμαστε εμείς στη θέση τους.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
