Είμαστε τυχεροί στην επαρχία. Μπορεί να μας λείπουν πολλά σε σχέση με τα μεγάλα αστικά κέντρα αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είμαστε τυχεροί. Κι αυτό γιατί μία εκ των βασικότερων αρχών των σύγχρονων κοινωνιών είναι ότι όσο αυξάνεται η πληθυσμιακή συγκέντρωση, τόσο μειώνονται οι προοπτικές αυτού του πληθυσμού να ζει καλά.

Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Ας μείνουμε στην άμεση εμπειρία μας, στην Ηλεία ή έστω στην περιφέρεια της Δυτικής Ελλάδας, η οποία σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της ΓΣΣΕ είναι η περιοχή με την μεγαλύτερη ανεργία αλλά και η φτωχότερη της Ελλάδας. Κι όμως, παρά την φτώχεια της, είτε λόγω αυξημένου ποσοστού ιδιοκατανάλωσης, είτε λόγω των συγγενικών και κοινωνικών δεσμών που είναι ισχυρότεροι στην επαρχία, είτε λόγω των μειωμένων αναγκών, οι άνθρωποι καταφέρνουν τουλάχιστον να επιβιώνουν.

Σημαίνει αυτό ότι είμαστε εντάξει; Κάθε άλλο. Τουλάχιστον όχι όσο θα υπάρχουν ακόμη ανάμεσά μας άνθρωποι άστεγοι και αβοήθητοι. Γι’ αυτό είναι «γροθιά στο στομάχι», όπως είθισται να λέγεται δημοσιογραφικά, η εικόνα ενός άστεγου να κοιμάται κατάχαμα, όπως ο δύσμοιρος που διάλεξε το πίσω μέρος του δημαρχείου της Αμαλιάδας για να ξαπλώσει. Με την διαφορά ότι στην Αθήνα, φερειπείν, εικόνες σαν κι αυτές μόνο κατάπληξη δεν προκαλούν πλέον.

Πρόκειται αντιθέτως για καθημερινό θλιβερό θέαμα τα τελευταία αρκετά χρόνια αφού δεκάδες άστεγοι κείτονται εγκαταλελειμμένοι σε κάθε γωνιά της πόλης. Οι πρωτευουσιάνοι απλώς έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα και η μόνη βοήθεια σε αυτά τα άτομα παρέχεται από συγκεκριμένες συλλογικότητες, οι οποίες με πενιχρά συνήθως μέσα και κυρίως με περίσσεια εθελοντική προσφορά, προσπαθούν να ανταπεξέλθουν σε έναν δυσανάλογο ρόλο.

Εδώ κάτω όμως είναι μόνο ένας, δύο, άντε δέκα. Σίγουρα πάντως δεν είναι διακόσιοι. Η τοπική κοινωνία πρωτίστως οφείλει να βγει μπροστά. Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που κάθε βράδυ κουρνιάζει στην ράμπα πίσω από το δημαρχείο; Δεν υπάρχει άλλη λύση; Εξαντλήσαμε κάθε μέσο; Ή απλώς γινήκαμε και εμείς με τον καιρό αδιάφοροι;