8η Μαρτίου: Ημέρα υπενθύμισης μια αέναης μάχης για το προφανές και το αυτονόητο-Γυναίκες της Ηλείας μας μιλούν
Γράφει η Κική Κολοβέρου- kkoloverou@yahoo.gr
Η «Ημέρα της Γυναίκας» δε είναι απλά άλλη μια επετειακή ημέρα, που επιτάσσει μια προβλεπόμενη ευχή για το άλλο μισό του κόσμου τούτου. Η 8η Μαρτίου δεν είναι γιορτή αλλά μια διαρκής υπενθύμιση της αέναης μάχης ενός αγώνα που συνεχίζεται ακόμα αδιάκοπος σε όλη την υφήλιο, στους χώρους εργασίας, στο δρόμο, πίσω από κλειστές πόρτες και κουρτίνες… Ενός αγώνα για το προφανές και το αυτονόητο.
Ότι η γυναίκα, ο άνθρωπος που δίνει ζωή, δε βρίσκεται ένα σκαλί πιο κάτω από τον άνδρα, δεν είναι το «ανίσχυρο φύλο» αλλά είναι ισότιμη και ισάξια και αξίζει να απολαμβάνει τον ίδιο σεβασμό.
Η γυναίκα, γιορτάζει λοιπόν όχι μόνο στις 8 Μαρτίου, αλλά κάθε ημέρα, επειδή αγωνίστηκε και αγωνίζεται, γιατί έχει άποψη και πολεμά για αυτή, γιατί δεν συμβιβάστηκε με την ταυτότητα που της απέδωσε η κοινωνία…
Σε μια χρονική στιγμή, που η γυναίκα εξακολουθεί να βάλλεται, να κακοποιείται και να δολοφονείται περισσότερο ίσως από ποτέ, έχει έρθει η ώρα, να υψώσουμε τείχος προστασίας, να σπάσουμε τη σιωπή, να υπερασπίσουμε και να τιμήσουμε όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου που φέρνουν μέσα τους ζωή και που γεννούν την ελπίδα στην ανθρωπότητα!
Γυναίκες, της Ηλείας, γνωστές και αγαπητές που έχουν ξεχωρίσει μέσα από την δράση τους, το επάγγελμα τους, τη στάση ζωής τους, μιλούν στην «Πρωινή» για τη σημερινή ημέρα…
Δώρα Καλάκου, δικηγόρος: “… συγνώμη αλλά δεν προλαβαίνουμε να γιορτάσουμε”
“Συγγνώμη, αλλά δεν υπάρχει διάθεση για γιορτή. Και πώς να υπάρχει, όταν γυναίκες βιώνουν τον πόλεμο, τον φασισμό, την έμφυλη βία? Είναι μια δύσκολη μέρα σήμερα. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ όλες τις γυναίκες που έχασαν τη ζωή τους τον τελευταίο καιρό. Όχι από ανθρωποκτονίες. Γυναικοκτονίες ήταν, τις σκότωσαν γιατί απλά ήταν γυναίκες.
- Ελένη στη Ρόδο: την βίασαν, την σάπισε στο ξύλο και την πέταξαν στη θάλασσα
- 31χρονη στη Δάφνη: σκότωσε τη σύζυγό του, γιατί τη ζήλευε, ενώ το περιπολικό που κλήθηκε, κοντοστάθηκε κι έφυγε
- Γαρυφαλλιά στη Φολέγανδρο: σκότωσε την φίλη του, γιατί “χάλασε η φάση”. (Βουίζει το κεφάλι μου).
- Καρολάιν στα Γλυκά Νερά: ο “όμορφος πιλότος” για 37 ημέρες έπαιζε τον τεθλιμμένο χήρο και στοργικό πατέρα ενός μωρού που το έκανε μέρος του θιάσου
- Κωνσταντίνα στην Μακρινίτσα: σκότωσε την σύζυγό του και τον αδελφό της. “Έχω ένα σκοτεινό πέπλο ” είπε ο ίδιος
- Ελένη στην Αγία Βαρβάρα: σκότωσε την πρώην σύζυγό του, ενώ συγγενής καταθέτει “όπου την έβρισκε την σκότωνε στο ξύλο”
- Βίκυ στη Θεσσαλονίκη : σκότωσε την πρώην σύντροφό του, μητέρα τριών παιδιών. Την είχε προειδοποιήσει.
Και πόσες άλλες εκβιάζονται, βιάζονται, υποφέρουν και σωπαίνουν.
Δε λέω, έχουμε προοδεύσει, αλλά θέλει πολλή δουλειά ακόμα, απλά για το αυτονόητο: να μην υποφέρει καμία γυναίκα, να μην την σκοτώνουν, να μην την ωθούν στην αυτοκτονία γιατί επέλεξε τον λάθος άνθρωπο.
Και από την άλλη, ακόμα κι αν υπήρχε η διάθεση, συγγνώμη αλλά δεν προλαβαίνουμε να γιορτάσουμε. Πολλοί ρόλοι καθημερινά. Μάλλον αργά το βράδυ, όταν έρθει η ησυχία στο σπίτι, θα πιούμε ένα ποτήρι κρασί και θα ψιθυρίσουμε “ούτε δούλα ούτε κυρά “…
Μαρία Δρακοπούλου, Διεθυντρια ΕΝ.Ε.Ε.ΓΥ.Λ. Πύργου: “Χτυπάμε το σεξισμό στην καθημερινότητα…”
Έχοντας διανύσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα με τους περιορισμούς που επέβαλλε η πανδημία, διαπιστώνουμε τις τεράστιες επιπτώσεις σε όλους τους τομείς. Τα ανεπαρκή κρατικά προγράμματα στήριξης οδήγησαν την κοινωνία σε αδιέξοδα με τραγικές επιπτώσεις στην ψυχική και σωματική υγεία.
Γεγονότα του τελευταίου χρόνου, θα πρέπει να μας βάλουν σε σκέψεις (γυναικοκτονίες, βία, περιστατικά σεξισμού και ανισότητας.)
Συνειδητοποιώ, ότι προσπαθώ, να υπάρξω και να μεγαλώσω τα παιδιά μου πασχίζοντας (ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη, πασχίζοντας) να τα προστατεύσω από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω τους…
Εκείνο που θα ήθελα για τη δική μου κόρη και για κάθε γυναίκα, είναι να έχουν επιλογή (για κάποιους αυτονόητο, για άλλους πολυτέλεια).
Να γνωρίζουν δηλαδή, πως ανεξαρτήτως των προσδοκιών της κοινωνίας, της οικογένειας και του περίγυρου, εκείνες μπορούν και πρέπει να αποφασίζουν αν θα σπουδάσουν, αν θα γυρίσουν τον κόσμο, τι δουλεία θα κάνουν, τι ρούχα θα φορέσουν, πόσο αδύνατες θα είναι… Να τολμήσουν να στηρίξουν τις επιλογές τους σε ένα κόσμο που προσπαθεί ακόμα αδικαιολόγητα και αμήχανα για τα αυτονόητα. Αν δεν το κάνουν οι ίδιες, νομιμοποιούν τις αντιλήψεις υποτίμησης …
Εκείνο που θα ήθελα για το δικό μου γιο και για κάθε άντρα είναι να μάθουν ότι οφείλουν να σέβονται τη γυναίκα. Να μάθουν ότι άνδρα δε σε κάνουν τα φουσκωμένα μπράτσα, ούτε η αήθης συμπεριφορά, άνδρας δεν γίνεσαι με τη μαγκιά, και την άθλια συμπεριφορά απέναντι σε μια γυναίκα… Πρέπει με τη στάση μας σαν γονείς, οικογένεια, σχολείο, κοινωνία να τους το περάσουμε αυτό το μήνυμα…
Πρέπει να ξεφύγουμε από τις παγίδες των αντιλήψεων που προβάλλουν τη γυναίκα άβουλη, αδύναμη με συγκεκριμένους και κοινωνικά επιβεβλημένους ρόλους. Βάζουμε φρένο σε σεξιστικούς τίτλους, χιούμορ, κινήσεις και χειρονομίες που νομιμοποιούν αντιλήψεις υποτίμησης της γυναίκας. Χτυπάμε το σεξισμό στην καθημερινότητα.
Μαρία Αγαλιανού, Ακτινολόγος- Ακτινοδιαγνώστης: Ημέρα αφιερωμένη στη γυναίκα με τα χίλια πρόσωπα
8 Μαρτίου. Γιορτή της γυναίκας! Μια ημέρα που σηματοδοτεί τις θυσίες και τα επιτεύγματα των γυναικών όλου του κόσμου για πάνω από έναν αιώνα. Μια ημέρα αφιερωμένη στην γυναίκα με τα χίλια πρόσωπα, την γυναίκα εργαζόμενη, μητέρα, σύντροφο, αδερφή ,φίλη, γυναίκα, ισότιμο μέλος της κοινωνίας. Άνθρωπο με αξίες, χαρίσματα κι αδυναμίες. Είθε να αντιμετωπίζεται πάντα με αγάπη και σεβασμό!
Και επειδή είναι και θα μείνει για πάντα, μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης ακόμη και των ποιητών, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στον κόσμο ολόκληρο θα ευχηθώ με το ποίημα της ΑΛΝΤΑ ΜΕΡΙΝΙ!
Χαμόγελο γυναίκας
Χαμόγελο γυναίκας/ χαμογέλα γυναίκα
να χαμογελάς πάντα στη ζωή
ακόμα κι αν αυτή δε σου χαμογελάει
χαμογέλα στους χαμένους έρωτες
χαμογέλα στους πόνους σου, χαμογέλα παντού.
Το δικό σου χαμόγελο θα είναι:
Φως στο δρόμο σου
φάρος για τους χαμένους ταξιδευτές.
Το χαμόγελό σου θα είναι:
Ένα μητρικό φιλί
ένα καρδιοχτύπι για τους αγαπημένους σου
μια αχτίνα του ήλιου για όλους.
Χρόνια Πολλά στη γυναίκα, για τους αγώνες που έδωσε και συνεχίζει να δίνει, καθημερινά, για τη δύναμη που είναι κρυμμένη στο βλέμμα της και βαθιά μέσα στη ψυχή της.
Ρούλα Αλικάκη- Τζανέτου, πρόεδρος ΔΕΥΑ Πύργου: Γυναίκα, ρόλος πολύπλευρος
Σε ένα κόσμο που αλλάζει γρήγορα, χωρίς ευδιάκριτο προσανατολισμό προς ώρας, οι γυναίκες καλούνται με τη σειρά τους να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο. Οι ρόλοι γνωστοί, πολύπλευροι και οι αξίες που υπερασπίζονται εξίσου σημαντικές, παρόλο που ακόμα και σήμερα δεν αναγνωρίζονται όπως θα έπρεπε. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που τελευταία όλο και περισσότερο πυκνώνουν τα περιστατικά Βίας και Γυναικοκτονιών. Όμως θα ήθελα να σταθώ σε ένα άλλο τομέα που θεωρώ ότι είναι υψίστης σημασίας και την προσφορά τους. Αυτόν της εργασίας και της ευθύνης που μπορεί να έχουν. Το βέβαιο είναι ότι οι ώρες που δαπανεί κάποιος στην εργασία και οι συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολες κάποιες φορές. Οι γυναίκες επιδεικνύουν ταχύτητα, ευελιξία, συνεργατικότητα και συλλογικότητα. Έχουν όμως να αντιμετωπίσουν την παρορμητικότητα των ανδρών και ίσως έναν ανταγωνισμό με την έννοια ότι η νοοτροπία και οι ξεπερασμένες οπισθοδρομικές φιλοσοφίες τους, βάζουν εμπόδια στον εργασιακό βίο ορισμένες φορές. Φυσικά για μια δυναμική και έξυπνη γυναίκα αυτό είναι διαχειρίσιμο όμως επιβαρύνεται με παραπάνω σκέψεις και ενέργειες και χάνεται δημιουργικός χρόνος. Πιστεύω ακράδαντα ότι σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία οι γυναίκες σε μια θέση ευθύνης και όχι μόνο, πρέπει να έχουν μια εξέχουσα θέση και σημασία. Χρειαζόμαστε τη δύναμη και την ευφυία των ανδρών αλλά και την αναγνώριση τους. Με την υποστήριξη τους μπορούμε να προσφέρουμε τα μέγιστα και να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία!
Εύη Βεργοπούλου, γγ Οικον. Επιμελητηρίου Δυτ. Ελλάδας & ΒΔ Πελ/σου: Το γυναικείο κίνημα έχει ακόμα πολλούς αγώνες να δώσει…
«Όσο κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι είναι παρωχημένη η συζήτηση περί ισότητας των δύο φύλων, η γυναίκα εξακολουθεί να είναι θύμα. Ο αριθμός των γυναικοκτονιών και τα αυξημένα συμβάντα ενδοοικογενειακής βίας με θύμα τη γυναίκα αποδεικνύουν ότι το μοντέλο της πατριαρχίας δεν έχει εξαλειφθεί. Ο άνδρας θεωρεί κτήμα του τη γυναίκα, που μπορεί να της επιβάλλει ακόμα και την παρουσία του στο σώμα της. Αυτό σημαίνει πως το γυναικείο κίνημα έχει ακόμα πολλούς αγώνες να δώσει, αν σκεφτούμε ότι ζητήματα όπως η ισότιμη συμμετοχή της γυναίκας στην πολιτική, η αξιοκρατική της αντιμετώπιση στην εργασία της, η ισότητα στις αμοιβές και η επιλογή της σε θέσεις ευθύνης στη διοίκηση, δεν έχουν τεθεί ακόμα στον δημόσιο διάλογο, τουλάχιστον όχι με όρους ειλικρίνειας και αξιοπιστίας».
Τριανταφυλιά Νιάρχου- πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλογου Καλίδονας ΣΑΡΕΝΑ: Η κοινωνική ισότητα είναι θέμα πολιτισμού και αντιλήψεων
Είσαι γυναίκα! Οφείλεις να βροντοφωνάζεις την αξία σου! Μπορεί να σε θεωρούν μειοψηφία, αλλά μην ξεχνάς! Οι μεγαλύτερες ανθρώπινες ιδέες και αλλαγές ξεκινούσαν πάντα από τις μειοψηφίες…!
Η 8η του Μάρτη είναι μια ημέρα ξεχωριστή, καθώς έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας & των δικαιωμάτων της, τονίζοντας έτσι την ισότητα των δύο φύλων. Είναι, όμως, αυτή η πραγματικότητα; Η γιορτή της γυναίκας, φέτος, με βρίσκει πολύ προβληματισμένη και απογοητευμένη. Η 20ετή και πλέον πορεία μου, ως Πρόεδρος μέσα από το Σύλλογό μας, με έχει διδάξει πολλά. Δυστυχώς οι κοινωνίες και ειδικά οι άνδρες – φυσικά όχι όλοι- δεν μπορούν να αποδεχτούν μια γυναίκα να είναι «μπροστινή». Να ηγείται, να έχει τη δική της γνώμη και να ακολουθεί τα δικά της θέλω.
Πιστεύω στη δύναμη της γυναίκας, πιστεύω στις ικανότητες της, στις αξίες της. Είμαι, όμως, προβληματισμένη. Γιατί ενώ η θέση της γυναίκας έχει αλλάξει και υποστηρίζεται από το νομοθετικό πλαίσιο, εντούτοις μεγάλο μέρος των γυναικών συνεχίζει να δίνει καθημερινά αγώνες για να προασπίσει τα κεκτημένα δεκαετιών, καθώς ως φαίνεται δεν αρκεί μονάχα η θέσπιση νόμων… Είναι θύματα της δημόσιας και ιδιωτικής βίας σε παγκόσμια κλίμακα. Παρενοχλήσεις, βιασμοί, γυναικοκτονιες, κακοποίηση σωματική, ψυχολογική, λεκτική, υποτίμηση της νοημοσύνης της και εκμετάλλευση κάθε είδους… Δεν είναι απλά ένα λάθος του συστήματος. Είναι γέννημα της ίδιας της κοινωνίας… Ο κυριότερος δε λόγος; Η μεγάλη της αδιαφορία… Βλέπουν μπρος στα μάτια τους συγκεκριμένα περιστατικά κακοποίησης, ακούν σαν καλοί γείτονες τις φωνές απόγνωσής τους, στα καφενεία σχολιάζουν και καταδικάζουν την αγριότητα… Παρόλα αυτά κανείς δεν επεμβαίνει να σταματήσει τον πόνο αυτών των γυναικών… είναι απλοί θεατές…
Κλείνοντας τη μικρή μου αναφορά για την ημέρα της γυναίκας, θέλω να στείλω το παρακάτω μήνυμα σε όλο το γυναικείο πληθυσμό: «Η κοινωνική ισότητα είναι θέμα πολιτισμού και αντιλήψεων. Όλες οι γυναίκες έχουν αυτές τις ανθρώπινες αξίες της ζωής: την υπομονή, τη σύνεση, την κοινωνικότητα, την υπευθυνότητα, την ειλικρίνεια, την εμπιστοσύνη, τη δημιουργικότητα, τη γενναιοδωρία, τη φιλία και πολλές άλλες. Όμως, μόνο μια αξία θα πρέπει να επιδιώκουμε «ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ». Νοημοσύνη έχουμε, εξυπνάδα έχουμε, τρόπους έχουμε, θα πρέπει να επανεξετάσουμε τις αξίες μας και να μην εφησυχάζουμε…Οι κοινωνίες χτίζονται από θετικές αξίες και καταστρέφονται από αρνητικές… »
Ρέα Μακρή- εκπαιδευτικός στο Γυμνάσιο Ζαχάρως: Μάχες για μια ζωή χωρίς φόβο
Για τις γυναίκες που δολοφονήθηκαν από το χέρι εκείνου που κάποτε ήταν ερωτικός σύντροφος ή σύζυγος ή και πατέρας των παιδιών τους, για τις γυναίκες που γνώρισαν το σκληρό και βίαιο πρόσωπο της κοινωνίας μας μέσα από έναν κακοποιητικό πατέρα-αφέντη, κάτω από την πατρική στέγη, μέσα στο σχολείο από το δάσκαλο, το συμμαθητή ή αργότερα από τον εργοδότη, τον γείτονα, τον έμπιστο συγγενή, τον σεβάσμιο κύριο με το καλοσιδερωμένο πουκάμισο, αλλά και για όλες εκείνες που υπέστησαν βιασμούς και βασανιστήρια σε εμπόλεμες χώρες, για κείνες που έφυγαν κυνηγημένες από την ίδια τους την πατρίδα, χωρίς χαρτιά, χωρίς όνομα, συχνά και χωρίς πρόσωπο. Για όλες τις γυναίκες που ορφάνεψε η αγκαλιά τους, από τη βία, την έλλειψη δικαιοσύνης ή και το ίδιο το κράτος, για κείνες που έχασαν τους γιους και τις κόρες τους και σφιχταγκαλιασμένες στις αίθουσες των δικαστηρίων φωνάζουν για το δικαίωμα στη ζωή, για όλες αυτές τις γυναίκες οφείλουμε να μη σταματήσουμε να δίνουμε τις καθημερινές μας μικρές ή και μεγαλύτερες μάχες! Μάχες για τον αυτοσεβασμό, για την αξιοπρέπεια, για μια ζωή χωρίς φόβο, χωρίς στερεότυπα και δογματισμούς, για μια ζωή χωρίς γυναικωνίτες, χωρίς βία και υποκρισία! Κάποιες φορές το σώμα λυγίζει και η σιωπή προσπαθεί να κρύψει τον πόνο, όμως φτάνει πια! Αρκετά! Έχουμε ξεκινήσει και έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας! Δεν θα σταματήσουμε! Ο επόμενος αιώνας θα είναι δικός μας!
Χαρά Ρόρη- πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλόγου Ηλείων «Ο Παντοκράτωρ»: Για τις αδικοχαμένες γυναίκες που έχασαν τη ζωή τους από τους συντρόφους τους
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΗΛΕΙΩΝ 0 ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ τιμά την παγκόσμια γιορτή της γυναίκας που εορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου! Το φετινό εορτασμό τον αφιερώνουμε εν είδει μνημοσύνου στις αδικοχαμένες γυναίκες που έχασαν τη ζωή τους από τους συντρόφους τους.
Για ποια ισότητα, ισονομία και δικαιώματα γυναικών να μιλάμε, όταν ο σύντροφός τους, τους κόβει το νήμα της ζωής; Η κοινωνία μας νοσεί βαρύτατα! Η κοινωνική παθογένεια εξελίσσεται απειλητικά! Αντί να σέβονται και να τιμούν τη γυναίκα που αποτελεί πηγή ζωής απλώνουν το δολοφονικό χέρι τους εναντίον της. Πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια. Στα σχολεία να δημιουργηθούν μόνιμες θέσεις ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών. Τα αγόρια να εκπαιδεύονται πως θα διαχειρίζονται την απόρριψη του άλλου φύλου. Όταν τους λένε όχι να το δέχονται και όχι να καταφεύγουν σε βιασμό. Ότι τίποτα δεν μας ανήκει. Κάποιοι άντρες από υπέρμετρο εγωισμό θεωρούν ότι η σύντροφος τους είναι ιδιοκτησία και κτήμα τους και ότι μπορούν να την κάνουν ότι θέλουν. Όταν εκείνη μην αντέχοντας την καταπίεση και τον ξυλοδαρμό, αποφασίζει να φύγει, τότε τη δολοφονούν. Η πολιτεία να δημιουργήσει σε κάθε Δήμο κατάλληλες δομές, όπου η κακοποιημένη γυναίκα θα βρίσκει άσυλο μέχρις ότου εξασφαλιστεί για αυτήν μια θέση εργασίας. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!
