60 λεπτά

Στα ίδια μέρη…

Η ρουτίνα του δεν ήταν απλώς σχολαστική αλλά θα έλεγε κανείς ότι εκπορεύεται από κάποια πολύπλοκη συνάρτηση. Εξάλλου η ακρίβεια των κινήσεων, σε συνδυασμό με την επαναληπτικότητα του φαινομένου ήταν αυτή που γέννησε τις πρώτες απορίες.

Κάθε απόγευμα, στις 17:15 ακριβώς, ο ηλικιωμένος κύριος κατέφθανε στην μικρή πλατεία της γειτονιάς. Δεν είχε και τόσα δέντρα. Ήταν απλώς ένα μέρος για να περάσει κανείς ήσυχα την ώρα του, με λιγοστά παγκάκια και γενικώς καθαρό. Ο κύριος ήταν κύριος και στα ραντεβού του, αφού τηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια το συγκεκριμένο ωράριο.

Η αστική κατήχηση διαρκούσε 60 λεπτά˙ ποτέ περισσότερο, ποτέ λιγότερο. Το πιο εντυπωσιακό ήταν πως αυτή η σχεδόν νευρωτική ακρίβεια δε στηριζόταν μόνο στις ενδείξεις του ρολογιού του αλλά θαρρείς σε μία φυσική αίσθηση του χρόνου, όσο παράξενο κι αν ηχεί αυτό, αφού η φύση δεν αντιλαμβάνεται την έννοια «χρόνος» όπως τη νοεί ο άνθρωπος.

Κάθε μέρα ερχόταν την ίδια ώρα, πιάνοντας το ίδιο παγκάκι. Μετά από 5 λεπτά έριχνε τροφή στα περιστέρια. Κατόπιν, για τα υπόλοιπα 55 λεπτά έμενε να παρατηρεί με απλανές βλέμμα τα πτηνά καθώς καταβρόχθιζαν την τροφή και περιφερόντουσαν ασκόπως σε όλα την πλατεία. Ήταν απλώς 60 λεπτά από την ζωή του που για κάποιον μυστήριο λόγο είχε αποφασίσει ότι έπρεπε να τα αφιερώνει καθημερινώς σε κάτι που στους περισσότερους θα φαινόταν τρελό. Πράγματι, η περίπτωση του απασχόλησε για εβδομάδες τη γειτονιά.

Μέχρι που κάποιος δεν άντεξε. Τον πλησίασε και τον ρώτησε γιατί το κάνει αυτό. Γιατί τέλος πάντων κάθεται 60 λεπτά κι όχι 55. Σήκωσε το βλέμμα του ελαφρώς ενοχλημένος από την αδιακρισία του ανθρώπου που είχε μόλις διαταράξει την ρουτίνα του, λέγοντας περίπου τα εξής: «Δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος πέραν του ότι έτσι μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει να τα κοιτάζω για μία ώρα. Αν κάτσω περισσότερο θα μου φανεί αιώνας. Χαμένος χρόνος. Αν πάλι κάτσω λιγότερο ή δεν έρθω καθόλου τότε κάτι δεν μου πάει καλά. Αυτό είναι όλο.

Ικανοποίησα την περιέργειά σας;».