Ζητείται ελπίς

Νυχτώνει. Η πόλη αν και ντυμένη στα γιορτινά της λουφάζει. Τα βήματα των περαστικών αλαργεύουν. Ο κρύος νυχτερινός αέρας διαπερνά ολόκληρη την ύπαρξη μου. Στεγνώνει τα δάκρυα, ξυλιάζει τα μικρά μου χέρια. Σταγόνες βροχής είναι άραγε ή νιφάδες χιονιού αυτές που λούζουν τα μαλλιά μου. Να ταξιδέψω θέλω. Στα όμορφα φωτισμένα ζεστά σπίτια. Εκεί που τα παιδιά φοράνε όμορφα ρούχα, καινούργια παπούτσια και κρατάνε μια κούκλα στην αγκαλιά. Εκεί που μια μάνα μαλώνει τρυφερά γιατί δεν έφαγαν όλο το φαγητό τους. Να ταξιδέψω στο φως. Μακριά από την ανάσα των τρομαγμένων. Να μη με φτάνουν τα όνειρα των παιδεμένων. Ούτε των σκοταδιών το νυχτέρι. Να φωτίσει γύρω μου των Χριστουγέννων το φως. Πού να βρίσκονται άραγε οι δικοί μου Μάγοι. Όσο κι αν ψάχνω τον ουρανό δεν ανακάλυψα το λαμπερό τους αστέρι. Μια εφημερίδα που έχει παρασύρει ο άνεμος κολλάει στα πόδια μου. Όλα τα νέα και οι ειδήσεις μπροστά μου. Το παίρνω απόφαση. Μ’ αυτή θα ανάψω μια μεγάλη φωτιά. Να ζεστάνω τον τόπο γύρω μου. Να γλυκάνω το πόνο. Να εξαφανίσω γύρω μου τις σκιές. Να ξορκίσω το φόβο. Να γεννηθεί πάλι η ελπίδα στις ψυχές…