Ήταν 13 Φεβρουαρίου 1993, ακριβώς πριν από 25 χρόνια, όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έκανε μία μάλλον αφελή δήλωση. Συγκεκριμένα είπε ότι δεν έχει μεγάλη σημασία το όνομα που θα λάβει η ΠΓΔΜ, γιατί κανείς δεν θα το θυμάται σε 10 χρόνια. Μέγα λάθος, αν και πιθανόν αν ο μακαρίτης δεν είχε χειριστεί το ζήτημα έτσι όπως το χειρίστηκε, ενδεχομένως να μην το συζητούσαμε ακόμη. Η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα; Ιδού η απορία…

Γεγονός πάντως παραμένει ότι αυτή η ιστορία με το όνομα μάς ακολουθεί μέχρι σήμερα. Πολλά και πολλοί ευθύνονται γι’ αυτήν την κατάληξη και κυρίως «οι πατριώτες της μίζας», για να μεταχειριστώ και έναν οξύ αλλά καίριο χαρακτηρισμό του πρωθυπουργού στο περιφερειακό αναπτυξιακό συνέδριο της Πάτρας. Σήμερα όμως θέλω να μείνω σε αυτή την δήλωση του Μητσοτάκη γιατί πέρα από ιστορική, φέρει και μεγάλη διδακτική αξία. Το ζήτημα λοιπόν είναι ότι στην πολιτική δεν αρκεί μόνο να ξέρεις πότε κάτι είναι σωστό ή πότε έχεις δίκιο για κάτι, αλλά θα πρέπει να ξέρεις ή να βρίσκεις τον τρόπο για να το επικοινωνήσεις και στον λαό. Αρκετές φορές, όχι πολύ συχνά, οι πολιτικοί προπορεύονται του λαού και εσφαλμένα θεωρούν ότι ο τελευταίος θα καλύψει πρόθυμα την απόσταση. Προφανώς δεν είναι έτσι.

Μπορεί να είχε δίκιο ο Μητσοτάκης. Μπορεί όντως αν το θέμα είχε διευθετηθεί σε ένα πολιτισμένο πλαίσιο συνεννόησης και ειλικρίνειας να μην το θυμόταν κανείς μετά από δέκα χρόνια ή και λιγότερο. Ωστόσο αυτό δεν έχει καμία σημασία γιατί εκτός του Σαμαρά και των λοιπών «αγνών» πατριωτών, ο Μητσοτάκης είχε να αντιμετωπίσει πρωτίστως τα δικά του σοβαρά ελαττώματα και καταρχήν αυτήν την πολυσήμαντη απόσταση με την οποία αντιμετώπιζε τον λαό, μιλώντας λες και ο ίδιος και η φαμίλια του κατοικούσαν στα δώματα του Ολύμπου. Ο πολιτικός όμως είναι σαν ένα καθηγητή μέσα σε μία αίθουσα με πολλούς και διαφορετικούς μαθητές. Δεν αρκεί να υποδείξει το σωστό, ακόμη κι αν στη συνέχεια το αποδείξει κιόλας. Θα πρέπει να τους πείσει, αν όχι στο σύνολό τους, τότε τους περισσότερους, ότι η λύση που προτείνει είναι η ενδεδειγμένη.