Με αφορμή τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται στο στενό ή ευρύτερο δημόσιο τομέα (Novartis, ΚΕΕΛΠΝΟ, Ίδρυμα Νεολαίας και Δια Βίου Μάθησης), αυτό που διαπιστώνεται είναι ότι ο όρος «διαπλοκή» είναι πια τόσο κοινόχρηστος που έχει χάσει σε… κύρος. Η χρήση του, εκτός από την εξοικείωση, αποδεικνύει και την αποδοχή του φαινομένου από την κοινωνία.

Ακόμη πιο θλιβερή όμως από την αποδοχή είναι ότι οι κλειστές πόρτες πίσω από τις οποίες καλλιεργούνται τα φαινόμενα της κακοδιαχείρισης του δημοσίου χρήματος, εξακολουθούν να αποτελούν την ισχυρή πραγματικότητα.

Οι μηχανισμοί εξυπηρέτησης μικρότερων ή μεγαλύτερων συμφερόντων που στήθηκαν επί των προηγούμενων κυβερνήσεων, στα χρόνια της κρίσης βρήκαν περισσότερα στηρίγματα ή περισσότερα κενά να καλύψουν.

Οι έννοιες της κοινωνικής λογοδοσίας και πολύ περισσότερο της ανάληψης πολιτικής ευθύνης αποτελούν και σήμερα «πικρό αστείο».

Η πολιτική, η κοινωνία και η Αριστερά δεν έχουν να χάσουν από το ξήλωμα όλων αυτών των μηχανισμών και αυτής της αντίληψης. Και ήρθε η ώρα να το τολμήσουν…