Όταν συμφέρει η συμφορά
Η σημερινή εποχή είναι χειρότερη από εκείνη που οι άνθρωποι γίνονταν σκλάβοι για τα χρέη τους. Ο ιδιοκτήτης του σκλάβου πρόσεχε τη «περιουσία» του. Τον τάιζε, τον πότιζε, τον κοίμιζε.
Στην αρχαία Αθήνα είχε τον ίδιο μισθό με τον ελεύθερο πολίτη. Τώρα ο χρεωμένος φτωχός έχει προοπτική τον δρόμο και τη πείνα. Τώρα τα χρέη των φτωχών προς το δημόσιο και τις τράπεζες τα διαχειρίζονται απρόσωπες εισπρακτικές εταιρίες και ο μόνος εγκέφαλος που διαθέτουν είναι αυτός του κομπιούτερ.
Κάνει τη «δουλειά» του όπως τον έχουν προγραμματίσει. Χωρίς να «νοιάζεται» αν δημιουργεί ανθρώπινες τραγωδίες. Χωρίς να εξετάζει την κάθε περίπτωση ξεχωριστά, να δει ποιες είναι οι οικονομικές δυνατότητες του κάθε οφειλέτη και να ρυθμίζει το χρέος με δόσεις που να μπορεί να πληρώσει.
Ο ανθρωπισμός είναι μια έννοια που δεν υπάρχει στο λογισμικό του. Αυτό που τον «δίδαξαν» οι «εργοδότες» του είναι ότι ακόμα και η γη γυρίζει με έξοδα που πρέπει εμείς να πληρώσουμε. Κι αν αυτό σημαίνει τη καταστροφή μιας οικογένειας γι’ αυτόν δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ζούμε σε καιρούς που η συμφορά συμφέρει. Την εποχή όμως που συμφέρει η συμφορά λογάριαζε τη για πόρνη…
