Όταν η μουσική ιστορία συναντά το παρόν
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”64483″ img_size=”full”][vc_column_text]Πέμπτος πιανίστας για το έτος 1952 στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ξέρετε τί θα πει να είσαι πιανίστας στην Αμερική την δεκαετία του πενήντα (αλλά και οποιαδήποτε εποχή); Από περιέργεια και μόνο έψαξα να βρω ποιοι ήταν οι τέσσερις πρώτοι. Μέχρι στιγμής η έρευνά μου δεν έχει αποδώσει, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία γιατί όποιοι κι αν ήταν, ο Μίμης Πλέσσας, ένας Έλληνας και κυρίως ένας μη Αμερικανός, κατάφερε να αναδειχθεί στην Μέκκα της τζαζ, σε μία περίοδο όπου ακόμη κι ο εκατοστός τη τάξει ήταν «παίχτης».
Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια από τότε και η επιστροφή του Πλέσσα υπήρξε καθοριστική για την ανάπτυξη της μουσικής κουλτούρας στη χώρα. Πολλές δεκαετίες μετά, στις αρχές του 21ου αιώνα, ένα κύμα νέων τζαζ μουσικών γεννιόταν. Ποιος ξέρει… Ίσως χωρίς τις συνθέσεις του Πλέσσα να κατακλύζουν το αυτί των Ελλήνων, να μην έφευγαν ποτέ τόσοι καταξιωμένοι πια τζαζ μουσικοί για το Μπέρκλεϊ, το Ρότερνταμ, το Άμστερνταμ, το Νιου Σκουλ της Νέας Υόρκης και τόσα πανεπιστήμια και κονσερβατόρια ανά τον κόσμο όπου Έλληνες σπουδαστές όχι μόνο έγιναν δεκτοί αλλά διέπρεψαν κιόλας!
Κατά συνέπεια έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι ο Μίμης Πλέσσας έχει διαδραματίσει έναν σημαντικό ρόλο σε αυτήν την εξέλιξη. Προφανώς το συνθετικό του έργο έχει καταστεί καθοριστικό εν γένει για την εξέλιξη της ελληνικής μουσικής αλλά εδώ θέλω να σταθώ ειδικά στην ανεκτίμητη επιρροή που άσκησε διαχρονικά στο ελληνικό κοινό σε σχέση με την διάδοση του τζαζ ιδιώματος. Ένας τρόπος γραφής προφανώς αμερικανικής προέλευσης κι όμως, ταυτόχρονα, τόσο προσφιλής. Άλλωστε το μπλουζ και συγκεκριμένα η πεντατονική κλίμακα συνιστά ένα ηχητικό πρότυπο πανανθρώπινο που υπό διαφορετικές μορφές συναντάται παντού στον κόσμο.
Στο ελληνικό σινεμά του 60΄ πάντως, όπου ακούς τζαζ υπόκρουση, οι πιθανότητες είναι να την έχει γράψει ο Πλέσσας. Το θαύμα δεν είναι πως αυτή η ίδια μουσική εξακολουθεί μέσα από αναρίθμητες ταινίες να ζει εδώ και μισό και πλέον αιώνα, αλλά ότι ο ίδιος ο Πλέσσας, κοντά στα ενενήντα τέσσερα, στέκεται ολόρθος, περήφανος, χαμογελαστός, έτοιμος ανά πάσα στιγμή και τόπο να την παρουσιάσει αυτοπροσώπως στο κοινό, όπως πριν από λίγες μέρες στα Μακρίσια. Γι’ αυτούς τους λόγους δικαιούμαι να ισχυριστώ ότι ο Μίμης Πλέσσας δεν είναι απλά ένας σπουδαίος συνθέτης, αλλά ενσάρκωση της μουσικής μας ιστορίας, η οποία γενναιόδωρα προθυμοποιείται να συναντά ανά τακτά χρονικά διαστήματα το παρόν μας.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
