Τραγούδι λευτεριάς: Η σπάνια στιγμή που τα σίδερα μιας φυλακής λυγίζουν

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”64535″ img_size=”full”][vc_column_text]Η ιδέα του είχε καρφωθεί από το 1953, όταν υπηρετούσε την θητεία του στην αμερικανική αεροπορία. Τότε οι επιτελείς τούς είχαν βάλει να παρακολουθήσουν ένα ντοκιμαντέρ για τις διαβόητες φυλακές Φόλσομ. Ψυχαγωγία, με προφανείς προεκτάσεις συμμόρφωσης για τα υποψήφια θύματα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του μέλλοντος. Μόνο που ο Τζόνι Κας δεν ήταν ένας απ’ αυτούς. Έπιασε την κιθάρα του και έγραψε ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που μας έχει χαρίσει η αμερικανική φολκ σκηνή, το Φόλσομ Πρίζον Μπλουζ.

Τότε άρχισε να σκέφτεται και το ενδεχόμενο μιας ζωντανής εμφάνισής του μέσα στις φυλακές, κάτι που εκείνη την εποχή έμοιαζε αδιανόητο. Παρότι στα αμέσως επόμενα χρόνια η ιδέα συνέχισε να είναι λίγο έως πολύ απαγορευτική, ο Τζόνι Κας, χάρη στην μνημειώδη επιμονή του, καταφέρνει τελικά το 1968 να ηχογραφήσει τον θρυλικό λάιβ δίσκο, ο οποίος αντηχεί ακόμη στα αυτιά της ανθρωπότητας.

Πενήντα χρόνια αργότερα στην επαρχία μιας χώρας, της οποίας ο λαός δοκιμάζει διαρκώς, πέρα από τα υλικά και τα ηθικά του όρια, ένας τραγουδοποιός περνάει τις πύλες του Σχολείου Φυλακής Λάρισας για να παίξει στους έγκλειστους. Πενήντα ολόκληρα μετά, και παρότι η ανθρωπότητα προχώρησε πολύ από τότε, κάποια πράγματα έμειναν ίδια, και κυρίως η πίκρα του φυλακισμένου ο οποίος δικαίως ή ενίοτε και αδίκως στερείται το πιο σημαντικό αγαθό στη ζωή: την ελευθερία του.

Με αυτόν τον τρόπο ο Γιάννης Χαρούλης θέλησε να σταθεί δίπλα σε αυτούς που αγωνίζονται με νύχια και με δόντια για μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Χωρίς μικρόφωνο, τραγουδώντας μαζί τους, δεχόμενος παραγγελιές, και με την διάθεση ενός ανθρώπου που δεν περιοδεύει για μία ακόμη «αρπαχτή» στους χωριάτες αλλά νοιάζεται ειλικρινά και ενδιαφέρεται στοιχειωδώς για τους ξεχασμένους της κοινωνίας. Μακάρι το παράδειγμά του και μακάρι το παράδειγμα του Τζόνυ Κας, ο οποίος ηθελημένα μοιράστηκε ακόμη και το ίδιο (ακατάλληλο προς πόση) νερό με τους κρατούμενους, να εμπνεύσει και άλλους να ακολουθήσουν ανάλογο μονοπάτι.

Γιατί μπορεί να σίδερα της φυλακής να μην σπάνε ή να μην κόβονται, ωστόσο καμιά φορά λυγίζουν από την τρομερή δύναμη του τραγουδιού. Και τότε οι φυλακισμένοι νιώθουν για λίγο και πάλι ελεύθεροι. Νιώθουν και πάλι άνθρωποι.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]