Το Χρονογράφημα: Πάντα πίσω έχει η αχλάδα την ουρά…

Αυτό που έμαθα- τόσα χρόνια στο κουρμπέτι– είναι ότι γράφει κανείς ιστορία, όταν δεν… διατυμπανίζει ότι γράφει ιστορία.

Άλλωστε αυτή η ριμάδα έχει το χούι να γράφεται με έργα και όχι στο μιλητό. Δεν ξέρω πόσο αδέκαστη είναι στις κρίσεις της, είναι όμως σίγουρα θεόκουφη στις παρακλήσεις.

Δεν ακούει και δεν καταλαβαίνει τίποτα προτού δει τα λόγια να γίνονται έργα, και τότε πάλι παίζεται αν αποφασίσει να τους διαθέσει μια από τις σελίδες της.

Αυτά βέβαια είναι «μαθήματα ιστορίας» για αρχάριους. Σαν κάποιους θερμόαιμους- όνομα και μη χωριό- που έσπευσαν να μας ενημερώσουν ότι «τώρα που ολοκληρώθηκε η αξιολόγηση και τέθηκε οριστικά τέρμα στην πολιτική αβεβαιότητα, ήρθε η ώρα για την ανάπτυξη της οικονομίας και την ανοικοδόμηση της νέας Ελλάδας…».

«Ο λόγος σου μας χόρτασε και το ψωμί σου φάτο» που λέει και η παροιμία.

Σιγά παιδιά και με το μαλακό. Πάρτε μια ανάσα, αφήστε το πράγμα να ωριμάσει πριν βγείτε και το αμολήσετε στη ρούγα κι όποιον πάρει ο χάρος.

Πιο μετρημένα λόγια δεν βλάφτει. Μην έρθουνε τα έργα αλλιώς και τρέχουμε πάλι και δεν φτάνουμε.

Δεν φημιζόμαστε για την καλή μας μνήμη σ’ αυτό τον τόπο αλλά πόσες φορές φτάσαμε στη βρύση και νερό δεν ήπιαμε. Οχτώ χρόνια τώρα βγάλανε τα πόδια μας νερό και χαΐρι δεν είδαμε. Κι αν έμαθα κάτι καλά με τούτους τους φραγκοφόρους που έχουμε μπλέξει, είναι να κρατάω πισινή.

Γιατί όπως λέει και ο λαός πάντα πίσω έχει η αχλάδα την ουρά…