Είμαι σίγουρος ότι το έχετε προσέξει. Όσο πιο πολύ σιωπά η κοινωνία κουβαλώντας αγόγγυστα το φορτίο που της φόρτωσαν στη πλάτη όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια, τόσο λαλίστατοι εμφανίζονται οι πολιτικοί μας. Γλώσσα δεν βάζουν μέσα τους. Λες και βρίσκονται σε κατάσταση μόνιμου παροξυσμού. Με την καταγγελία, μόνιμη καραμέλα στο στόμα τους.

Φοβούμενοι ίσως, πως αν αφήσουν χώρο σε νηφάλιες αποτιμήσεις, σε δεύτερες πιο ψύχραιμες σκέψεις, σε μετριοπαθείς προσεγγίσεις, θα τους «ζυγίσουν» οι ψηφοφόροι και θα τους βρουν ελλιπείς.  Διαγκωνίζονται λοιπόν νυχθημερόν, εφτά μέρες την βδομάδα, τριάντα μέρες το μήνα ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα ότι επιβάλλει το «κομματικό καθήκον».

Σκέφτομαι λοιπόν και ‘γω, -μέρες που ‘ναι- μήπως θα ήταν τεράστιο όφελος για τον δημόσιο βίο, να κάνουν κι αυτοί ένα ολιγοήμερο διάλειμμα. Να απαγκιστρωθούν από το καθημερινό τους «χρέος», και να κάνουν κι αυτοί λίγες μέρες διακοπές. Άλλωστε αυτό δεν προτείνουν οι μεν στους δε κάθε τρεις και λίγο.

Μια και έχουν συνηθίσει να «κατεβαίνουν» στις εκλογές, ας «κατέβουν» και μια φορά στο επίπεδο του «κανονικού» ανθρώπου. Σε τελική ανάλυση ούτε η υποαπασχόληση τους «χτύπησε», ούτε η μείωση του μισθού, ούτε η καθυστέρηση στην πληρωμή τους, ούτε η υπερφορολόγηση εξάντλησε τις αντοχές τους, όπως συμβαίνει με τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς.

Ας κάνουν λοιπόν το ζωογόνο διάλειμμα, μήπως τα δροσερά νερά του Αιγαίου ή του Ιονίου τους λυτρώσουν από τον καθημερινό τους βραχνά.

Που ξέρεις επιστρέφοντας με «γεμάτες μπαταρίες» ίσως δουν τα πράγματα αλλιώς. Η ελπίδα άλλωστε πεθαίνει τελευταία. Διακοπές λοιπόν και μάλιστα κατεπειγόντως…