Αν πιστεύετε ότι είμαστε η μόνη κοινωνία που πορεύεται με τις ουτοπίες της, κάνετε λάθος. Λίγο πολύ αυτό ισχύει για όλους τους λαούς. Στην Αμερική σαν παράδειγμα ο θεμέλιος λίθος του «αμερικανικού ονείρου» υποστηρίζει ότι όλος ο κόσμος ανήκει στη μεσαία τάξη στην οποία όλοι ή σχεδόν όλοι είναι ήδη πλούσιοι ή θα γίνουν σύντομα.

Κι ας είναι γνωστό ότι το 1% του πληθυσμού κατέχει την πλειονότητα του πλούτου της γης.

Όταν όμως δεν είσαι δισεκατομμυριούχος είναι ανακουφιστικό να πιστεύεις ότι ανήκεις στην κατηγορία των προνομιούχων. Δυστυχώς όμως αυτό δεν αποτελεί αμερικάνικη εθνική ιδιαιτερότητα. Λίγο ως πολύ παντού, οι κυβερνητικές πολιτικές έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Το 99% ανήκει αδιακρίτως «στης γης τους κολασμένους».

Ακόμα κι αυτοί που κάποτε αποτελούσαν τα «μεσαία» και τα «ανώτερα» στρώματα της κοινωνίας. Και ας είναι αλήθεια, πως χωρίς την στήριξη τους το 1% δεν θα άντεχε ούτε 48 ώρες. Βλέπετε η «ουτοπία» δεν επέτρεψε ποτέ στο 99% να σχηματίσει μια αλληλέγγυα ομάδα που θα πάψει να ανέχεται την απληστία και τη διαφθορά του 1%.

Και πολύ περισσότερο δεν επέτρεψε στο 99% να σχηματίσει μια πολιτική δύναμη σε «βρασμό». Ίσως γιατί η κοινωνική ζωή υπακούει στους νόμους της φύσης. Και σύμφωνα μ’ αυτούς το 99% δεν φτάνει.

Γιατί το νερό βράζει στους 100 ℃…