Το φως, τα φώτα και ο φωτισμός

Ένα από τα πλέον αγαπημένα σχήματα (λόγου) των Ελλήνων πολιτικών είναι το «φως στην άκρη του τούνελ». Από την αρχή αυτής της περιπέτειας, όσοι κυβέρνησαν τη χώρα έχουν αναφερθεί ουκ ολίγες φορές σε αυτό το περιβόητο φως, που όλο κοντοζυγώνουμε για να το δούμε κι όλο μένουμε στο σκότος του μνημονιακού μεσαίωνα. Οι ρίζες αυτής της αντίθεσης είναι προφανώς πολύ βαθιές, ιδιαίτερα στη χριστιανική παράδοση: «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς», αναφέρεται στη «Γένεση». Γιατί χωρίς φως, τι υπάρχει; Τίποτα. Το φως είναι η βασική προϋπόθεση της δημιουργίας, της ίδιας της ζωής. Το πρόβλημα είναι ότι οι Έλληνες πρωθυπουργοί δεν διαθέτουν ιδιότητες θεϊκού όντος, παρότι δεν σταματούν να υπόσχονται ή να προβλέπουν διαρκώς την έλευσή του λυτρωτικού φωτός της ανάκαμψης και της εξόδου από το σκοτεινό τούνελ της κρίσης.

Αλλά με το πες, πες, το τούνελ πάλιωσε και έτσι αρχίσαμε να ακούμε για την «άσπρη μέρα», για το «φως στον ορίζοντα» και βέβαια, για το «ξέφωτο», που συχνά πυκνά μεταχειρίζεται ο Αλέξης Τσίπρας και η αλήθεια είναι ότι έχει κατακτήσει τις καρδιές μας. Ωστόσο παρά τις παρομοιώσεις, τις προφητείες και τις ευχές, το φως δε φάνηκε ακόμα. Έτσι το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα φέξει, αν και όλοι καταλαβαίνουμε ότι οι ελπίδες είναι λίγες και μέρα με τη μέρα εξανεμίζονται. Στην πραγματικότητα ο Έλληνας προσπαθεί να επιβιώσει και συνεχίζει ελπίζοντας πια σε ένα θαύμα. Λέτε τα Θεοφάνεια να χάρισαν φώτιση στους ηγέτες μας και όπου να ΄ναι οι πεφωτισμένοι να ετοιμάζονται να διεκδικήσουν με σύμπνοια και σοφία κάτι καλύτερο για την πατρίδα; Δύσκολο ακούγεται. Προς το παρόν πάντως δε μοιάζουν να είναι σε θέση να πουν τι θα γίνει. Μαύρα μεσάνυκτα! Το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως μέχρι να ξημερώσει, οι επιπτώσεις της λιτότητας και των μνημονίων θα εξακολουθήσουν να μας αλλάζουν τα φώτα.