Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον

Είναι γεγονός ότι ο Τσίπρας από τη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας υποχρεώθηκε πολλές φορές να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Κόντρα σε αυτά που ο ίδιος και το κόμμα του πίστευαν. Που ουδεμία σχέση είχαν με ό,τι εκπροσωπεί η Αριστερά και εκ διαμέτρου αντίθετες με ό,τι προεκλογικά είχε υποσχεθεί. Για όλα αυτά, όταν ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί στο λαό, ισχυρίστηκε ότι δεν έλεγε ψέματα, ότι δεν έταξε λαγούς και πετραχείλια για να υποκλέψει την ψήφο μας, αλλά είχε την αυταπάτη και την ψευδαίσθηση ότι παρά τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο και τη σκληρή πραγματικότητα των αριθμών της ελληνικής οικονομίας, θα μπορούσε να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του. Αν υποθέσουμε τώρα ότι η συνεχιζόμενη αδιάλλακτη στάση των δανειστών από τη μία και το διαρκές αίτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για πρόωρες εκλογές από την άλλη, έχουν οδηγήσει τον Τσίπρα στο αμήν και αποφασίσει να κάνει το «χατίρι» του Κυριάκου. Ποια είναι η «επόμενη μέρα» που θα ξημερώσει για τον ελληνικό λαό; Υπάρχει άραγε κανείς που πιστεύει ότι η όποια νέα κυβέρνηση προκύψει θα μπορέσει να αλλάξει ως δια μαγείας την οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνουμε; Ότι όσο πιο φίλα προσκείμενος είναι ο νέος πρωθυπουργός προς τους θεσμούς και όσες μαγικές ικανότητες κι αν διαθέτει, θα τους υποχρεώσει σε μια άλλη στάση και συμπεριφορά απέναντι στη χώρα; Ή αυτό θα μας οδηγήσει αναπόφευκτα σε νέες εξαρχής διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και νέα πιο επώδυνα μέτρα; Γιατί αν πιστεύουμε το πρώτο, τότε θα είμαστε εμείς που συνεχίζουμε να ζούμε με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Δυστυχώς, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον»!