Το «μαύρο χάλι» και το παχύ χαλί…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”23184″ img_size=”full”][vc_column_text]Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στην τελευταία αξιολόγηση για την Ελλάδα κράτησε για τον εαυτό του το προνόμιο να είναι «ο αδίστακτος κήρυκας της αλήθειας». Έτσι τουλάχιστον μεταφράστηκε στα ελληνικά η δήλωση της κυρίας Λαγκάρντ. Και επειδή είναι κομμάτι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η «σιδηρά κυρία» του Ταμείου διατυμπάνιζε ότι δεν έχει ηθικούς ή άλλους ενδοιασμούς, το νόημα της παρέμβασής της, ήταν μάλλον ότι είναι η μόνη που λέει χωρίς δισταγμό την αλήθεια για την ελληνική οικονομία.
Και η μόνη υπαρκτή αλήθεια, σύμφωνα με την άποψη της, είναι τα οικονομικά στοιχεία. Οι αριθμοί για το ΑΕΠ, το χρέος, τα πρωτογενή πλεονάσματα, οι ρυθμοί ανάπτυξης. Όλα τ’ άλλα είναι εκτιμήσεις. Σενάρια αισιόδοξα, ή απαισιόδοξα, ανεπαρκή ή παραπλανητικά, βελούδινα ή τρομακτικά. Μιλώντας όμως για αλήθεια, ας μετρήσουμε τα κουκιά και τα ρεβίθια. Γιατί α-ληθή είναι αυτά που δεν μπορούν να περάσουν στη λήθη, να λησμονηθούν ή να αποκρυβούν.
Κι αυτά που δεν μπορούν να ξεχαστούν είναι τα τρομακτικά λάθη που έκανε το Ταμείο στην υπόθεση της Ελλάδας. Γιατί τότε στηρίχθηκαν σε υποθέσεις και εκτιμήσεις και όχι στους αριθμούς που λένε την αλήθεια. Ίσως γι’ αυτό και οι Ευρωπαίοι εταίροι διαφωνούν σήμερα μαζί τους. Άλλο αν κάποιοι προβλέπουν –ελαίω Σόιμπλε- ότι αυτό είναι ένα μαύρο χάλι που πιθανότατα θα κρυφτεί κάτω από παχύ χαλί…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
