Αν υπάρχει κάτι στη ζωή μας που δεν τιθασεύεται, αυτό είναι η αέναη κίνηση του χρόνου. Το σήμερα γίνεται χθες και το αύριο σήμερα και χθες. Κι εμείς παρασυρόμαστε, προς το τέρμα της πορείας μας, εκόντες άκοντες, παρακολουθούντες τα γεγονότα που περνούν από μπροστά μας. Το λέμε και μοίρα των θνητών.
Αυτό που η μια στιγμή παράτησε την άλλη και χειμώνας μπήκε στο κεφάλι. Έφυγε -πρόωρα, άδικα, αναπάντεχα ή πλήρης ημερών και έργων-, απεβίωσε, απεδήμησε, κατέληξε, εξεμέτρησε το ζην, έσβησε, πέρασε στην αιωνιότητα. Ελάχιστοι, λόγω θεσμικού πρωτοκόλλου, εκοιμήθησαν, λίγοι πέθαναν, πολλοί κίνησαν για το τελευταίο ταξίδι.
Είναι τόσες οι λέξεις που κεντούμε για τη σιδερένια νομοτέλεια, στην οποία υπαγόμαστε. Όπως οι Εσκιμώοι, που ζουν τις «49 αποχρώσεις του λευκού». Στη Γροιλανδία χρησιμοποιούν 49 λέξεις για να περιγράψουν το χιόνι και τον πάγο. Στη μοναχική πορεία, ίσως και να ‘ναι 50 οι λέξεις για το αναπόφευκτο.
Στο έλεος της τύχης, , ανυπεράσπιστοι στο εκκρεμές ενός πελώριου ρολογιού, ακόμη κι αν έχουμε συμφιλιωθεί με τον «μεγάλο ύπνο».
Είναι γνωστό: κάπου πάντα στον κόσμο θα είναι μεσάνυχτα -ουδείς είναι θεός ώστε να βλέπει όλο τον πλανήτη. Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε φωτεινό κομμάτι της γης. Μας διέπει η γκρίνια βεβαίως αλλά το προσπερνάμε γιατί στο βάθος μάς αρέσει μάλλον -και δεν είναι κακό αυτό. Το κακό ξεκινά με τα λόγια τα μεγάλα
Δεν κολλάμε σε μικρολεπτομέρειες Υπάρχει καιρός για όλα: καιρός του σκέπτεσθαι και του στοχάζεσθαι, καιρός του πράττειν και καιρός του δημιουργείν, καιρός του λαλείν και καιρός του σιγάν Πάντως καιρός του αμφισβητείν δεν φαίνεται, μήτε του αγωνιάν και του ξεσηκώνεσθαι -τι να λέμε… Μήπως υπάρχει καιρός του κρίνειν ;
Α, μπα, δεν βλέπουμε τίποτα στον ορίζοντα. Μόνο οι γιορτές βοηθάνε να σκάσει ένα γελάκι στα χείλη (και στην ψυχή) -και βεβαίως, πάνω απ’ όλα οι φίλοι Η πραγματικότητα είναι ξινή και μουτρωμένη
Όμως οι μέρες μεγαλώνουν και θα έρθει η ώρα να βρέξουμε τα κεφάλια μας στην θάλασσα, να καθαρίσουν από τον κουρνιαχτό. Μέχρι τότε, ας αφήσουμε η γύρη να γονιμοποιεί τα όνειρα, να ξυπνάει μνήμες και ας είναι βαριές οι μέρες…
