Το μόνο κακό είναι ότι αρχίζεις πολύ γρήγορα να συνηθίζεις στην ιδέα. Δεν έχει καθόλου σημασία αν αυτούς τους ίδιους δρόμους τους έχεις διαβεί αμέτρητες φορές μονάχος. Γιατί υπάρχουν βράδια στον Πύργο, που όπου κι αν σταθείς το σκηνικό είναι ίδιο. Ερημιά και άκρα του τάφου σιωπή. Λες και η πόλη δεν ζει πια. Λες και έπαψε ο παλμός της.
Κι όμως, όταν επιστρέφουν οι ετεροδημότες και οι φοιτητές, και αρχίζουν να γεμίζουν ξανά με κόσμο τα καφέ και οι πλατείες, γρήγορα ξεχνάς την σιωπηλή κανονικότητα, και αφήνεσαι συνειδητά στην θορυβώδη ψευδαίσθηση των ημερών. Δεν χορταίνεις να βλέπεις το χαρούμενο πλήθος να ξεχύνεται απ’ άκρη σ’ άκρη, ζωογονώντας και το τελευταίο κύτταρο της πόλης, ενώ ανάλογο κλίμα επικρατεί παντού στην Ηλεία, η οποία για λίγες έστω μέρες ζωντανεύει από την μαζική επιστροφή των «ξενιτεμένων» στην ιδιαίτερη πατρίδα.
Σημαντική η ένεση για την τοπική οικονομία, δεν λέω, αλλά πέραν αυτού η «ένεση» έχει πάντοτε ευεργετικές επιπτώσεις και στον ψυχισμό των ντόπιων, οι οποίοι πλέον στρέφουν το βλέμμα τους στην σωτηρία του καλοκαιριού. Καλά ήταν. Χόρτασε το μάτι μας κόσμο και το αυτί μας φασαρία. Και τι ωραία που μαζεύτηκε το πλήθος το βράδυ της Ανάστασης μπροστά στον Άγιο Νικόλαο, ο οποίος έδειχνε πιο μεγαλοπρεπής από ποτέ…
Ωστόσο κάθε φορά, δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν παραμείνει εδώ˙ αν είχαν καταφέρει να φτιάξουν τη ζωή τους στον τόπο που τους γέννησε και τους μεγάλωσε. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια η επιτακτικότητα του ερωτήματος έχει εξασθενήσει. Εδώ, πολλούς από αυτούς, δεν μπόρεσε να τους κρατήσει η Ελλάδα, θα τους κρατούσε η Ηλεία; Αφού εξακολουθούν και νοσταλγούν τον τόπο και επιστρέφουν, πάλι καλά. Εξάλλου παρά τον πρόσκαιρο χαρακτήρα της, η ανάσταση σηματοδοτεί και τον ερχομό του καλοκαιριού. Και αυτό για τους επαρχιώτες είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά.
