Της φωτιάς και του πάγου
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”68482″ img_size=”full”][vc_column_text]Είναι, ίσως, η χειρότερη χρονιά της τελευταίας δεκαετίας λένε οι αγρότες. Οι σταφίδες μαράθηκαν, κάηκαν, το ίδιο και τα αμπέλια -λίγα θα βγουν πέρα, κουνάνε το κεφάλι τους. Κρίμα. Τώρα που άρχισαν να προπληρώνουν τις καλλιέργειές τους, τώρα που μόνοι τους σχεδόν πληρώνουν το ταμείο γεωργικών αποζημιώσεων, τώρα χάνουν και την τελευταία τους ελπίδα να ορθοποδήσουν. Δεν χωράνε εδώ ταξίματα και υποσχέσεις, ούτε ειρωνείες και κορόνες αντιπολιτευτικές. Εδώ παίζεται η επιβίωση.
Εδώ οι νέοι αγρότες οικτίρουν την απόφασή τους να παραμείνουν στον γενέθλιο τόπο, αγανακτούν για τον καιρό, την τύχη, τον θεό της χώρας, για το κράτος τους. Έρχονται δηλαδή τα πάνω κάτω -και δεν φταίει βέβαια μόνο ο ακατάστατος εφετινός καιρός· φταίει, πρωτίστως, η κακή εθνική αγροτική πολιτική, η έλλειψη αγροτικών επιστημόνων ίσως η πιο συμπαθής μορφή επιστημόνων, από τις πλέον πολύτιμες, τέλος πάντων, αλλά ποιος αξιολογεί;
«Δουλεύουμε χωρίς λόγο, μόνο για να λέμε ότι κάτι κάνουμε», λένε οι περισσότεροι και, παρ’ όλα αυτά, δεν δείχνουν οργή· έχουν ξεχάσει και πώς οργίζονται. Έχουν παραιτηθεί από κάθε μορφή διεκδίκησης, αφού και αυτές οι αποζημιώσεις που παίρνουν [εάν τις πάρουν] θα «συμβούν» μετά από έναν τουλάχιστον χρόνο. Πώς θα ζήσουν αυτόν τον χρόνο;
Το πρόσωπο της θλίψης είναι εδώ. Μασκαρεύεται απλά για να πάρει κουράγιο. Και ίσως πιο πολύ μασκαρεύεται για να δώσει κουράγιο. «Δεν θα μας πεθάνουν κιόλας», λένε. Αλλιώς τα περίμεναν και αλλιώς τους βγήκε. Και αφού οι ιδεολογίες δεν χωράνε πια στις συνομιλίες και στις συναναστροφές, προσπαθούν να καταλάβουν από που να πιαστούν για να συνεχίσουν να παλεύουν με τα στοιχεία της φύσης. Τη φωτιά και το πάγο. Μόνοι τους…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
