Το κυρίαρχο στοιχείο της «πολιτικής πραγματικότητας» το τελευταίο διάστημα είναι η παραδοξολογία.

Από τη μια, δεν βγήκαμε από τα μνημόνια, αλλά αντίθετα μπήκαμε στο τέταρτο. Από την άλλη βγήκαμε από τα μνημόνια, αλλά χάσαμε την φθηνή χρηματοδότηση των μνημονίων, ή το μόνο που μας «εξασφάλισε» η έξοδος από τα μνημόνια είναι τα μεταμνημονιακά μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση.

Την ίδιαώρα στη προσπάθεια να υποβαθμιστούν οι όποιες εξαγγελίες του πρωθυπουργού από το βήμα της ΔΕΘ, η κοινή γνώμηβομβαρδιζόταν από την «πρόγνωση» ότι ο κος Τσίπρας θα επιδιδόταν στο άθλημα των ψεύτικων υποσχέσεων και της ακατάσχετης παροχολογίας.
Όλα αυτά  την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση εγκαλείται για τα βάρη που φόρτωσε το τρίτο «αχρείαστο» μνημόνιο στον ελληνικό λαό, στα φτωχά κοινωνικά στρώματα, στους συνταξιούχους και τη νεολαία.

Τελικά αναρωτιέται κανείς τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση; Να αφήσει όλα αυτά τα βάρη ως έχουν να φροντίσει να θεσπίσει όποιες ελαφρύνσεις είναι δυνατόν, προκείμενου να ανακουφίσει την κοινωνία.

Τελικά ποια είναι η πρόταση των κομμάτων της αντιπολίτευσης; Να παρθούν μέτρα για την ανακούφιση της κοινωνίας και κυρίως αυτών που έχουν πληγεί περισσότερο από τις μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια, ή «ούτε ένα ευρώ στους πολίτες»;

Ο ελληνικός λαός πλήρωσε πολύ ακριβά τα οκτώ χρόνια των μνημονίων. Πολύ ακριβότερα από όσο μπορούσε να αντέξει. Αυτή η κατάσταση ήρθε η ώρα να αντιστραφεί. Με όλους τους δυνατούς τρόπους. Τα έντεκα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός το Σάββατο ίσως δεν είναι ούτε αρκετά ούτε όσα χρειάζονται, είναι όμως στη σωστή κατεύθυνση. Δεν πρόκειται καθόλου για «παραχολογία» αλλά για μερική αποκατάσταση των αδικιών.

Όποιος όμως έχει καλύτερη πρόταση, το βήμα της ΔΕΘ είναι εδώ. Ας την καταθέσει.Γιατί τα περί επενδύσεων  των 100 δισεκατομμυρίων και της ανάπτυξης που θα φέρουν είναι απλά φληναφήματα…