Δεν είναι να πέφτεις κι απ’ τα σύννεφα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ακούω τους πάντες και κυρίως τους πάσης φύσεως και θεσμικής ιδιότητος πολιτικούς να συζητούν για το δημογραφικό πρόβλημα. Δεκαετίες επί δεκαετιών, όλοι μοιάζουν να είναι πλήρως κατατοπισμένοι σε σχέση με αυτό το μείζον εθνικό ζήτημα και τους κινδύνους που συνεπάγεται για τη χώρα. Μα καλά, τότε γιατί δεν ελήφθησαν ποτέ ουσιαστικές πρωτοβουλίες από την πολιτεία για την αποτελεσματική αντιμετώπισή του; Ιδού η απορία.

Ο όρος «πολιτεία» αναφέρεται ευθέως στην κεντρική διοίκηση, διότι το δημογραφικό δεν συνιστά μέγεθος διαχειρίσιμο αποκλειστικά από τις περιφέρειες και τους δήμους. Απαιτείται σχεδιασμός, χρηματοδότηση αλλά και πολιτική απόφαση, εφόσον η όποια επίλυση προϋποθέτει μία βαθύτερη πολιτική θεώρηση. Εξάλλου, αντίστοιχα ζητήματα αντιμετωπίζουν πολλά κράτη και κυρίως οι ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες, στις οποίες οι εκάστοτε παρεμβάσεις πραγματοποιούνται πάντοτε με πρωτοβουλία και ευθύνη των κυβερνήσεων. Στην Ελλάδα δυστυχώς, παρά τις διαπιστώσεις και τις προειδοποιήσεις, δεν έγιναν σπουδαία πράγματα, με αποτέλεσμα την φυσιολογική επιδείνωση του φαινομένου κατά τα χρόνια της ύφεσης. Είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει η λαϊκή θυμοσοφία με την ρήση, «ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος».

Τα στοιχεία που δημοσίευσε η ΕΛΣΤΑΤ είναι κάτι παραπάνω από απογοητευτικά και επιβεβαιώνουν ότι τόσο πανελλαδικά, όσο και σε επίπεδο νομού, έχουμε εισέλθει σε αρνητική τροχιά. Είναι απολύτως χαρακτηριστικό ότι η Ηλεία έχασε δέκα χιλιάδες κατοίκους μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια. Αυτό που κάνει τα πράγματα δυσκολότερα είναι το γεγονός ότι ακόμη και στην περίπτωση στην οποία μία κυβέρνηση αποφασίσει να αναλάβει δράση, θα πάρει δεκαετίες μέχρι να δούμε τουλάχιστον μία αξιοσημείωτη μεταβολή προς το καλύτερο. Και πάλι όμως, η πολιτεία δεν μπορεί να μένει με τα χέρια σταυρωμένα. Οφείλει αν μη τι άλλο να θέσει υπό την αυστηρή προστασία της την μητρότητα και την εργαζόμενη μητέρα, να αναβαθμίσει τις βρεφονηπιακές δομές και να θεσπίσει ελκυστικά κίνητρα για την παραμονή των νέων στην επαρχία, με την συνεργασία και της αυτοδιοίκησης. Ούτε έτσι θα σωθούμε αλλά τουλάχιστον θα είναι μία αρχή. Αρκεί να γίνει, έστω και σήμερα. Έστω και στο παρά πέντε.