Σσσς… Η Ηλεία κοιμάται
Αν και τυπικά έχουμε ακόμα δύο εβδομάδες καλοκαίρι μπροστά μας, ουσιαστικά το μικρό Πάσχα του 15γουστου και το εορταστικό τριήμερο που πέρασε σηματοδότησαν το τέλος της ανάπαυλας. Ήδη οι επισκέπτες, οι οποίοι πάντα δίνουν μία νότα ζωντάνιας και αισιοδοξίας στα μέρη μας, έχουν αρχίσει να ανηφορίζουν για τις δουλειές τους. Αν και πολύ διαφορετική από τις άλλες, είναι και αυτή μία μορφή εγκατάλειψης, κυρίως επειδή μας αφήνει να διαχειριστούμε ολομόναχοι τη μιζέρια και την κακοδαιμονία μας.
Τα μηνύματα που καταφθάνουν από την κεντρική εξουσία είναι σταθερά μαύρα κι άραχνα. Οι μόνες κουβέντες που βγαίνουν από το στόμα τους έχουν να κάνουν με περικοπές, με φόρους και με πάσης φύσεως πληρωμές και επιβαρύνσεις. Ούτε το 15αυγουστο δεν άφησαν τον κόσμο να ησυχάσει. Έτσι να ξεχαστεί λιγάκι, κυρίως για ψυχολογικούς λόγους. Σε αντίθεση με άλλους τομείς της δημόσιας διοίκησης, η φοροεισπρακτική μηχανή του κράτους είναι καλά λαδωμένη και μοιάζει πάντοτε έτοιμη να τσακίσει όποιον έχει καταφέρει με νύχια και με δόντια να επιβιώσει μέχρι σήμερα και «επιχειρεί» αναιδώς να σηκώσει κεφάλι.
Γιατί, να το πούμε το καλό, από ανάπτυξη άλλο τίποτα. Ευτυχώς δηλαδή που πιστεύουμε ακόμη στα μάτια γιατί αν πιστεύαμε στα ρεπορτάζ και στις ανακοινώσεις που βγαίνουν σωρηδόν αυτή την περίοδο από διάφορες μεριές, θα είχαμε την εντύπωση ότι η χώρα μετατράπηκε ξαφνικά σε ένα απέραντο εργοτάξιο. Μόνη εξαίρεση αποτελούν οι οδικοί άξονες, οι οποίοι είναι αλήθεια πως έχουν αρχίσει μετά από πάρα πολύ καιρό να παίρνουν μπρος, με εξαίρεση –διπλή εξαίρεση και τούτο είναι εξαιρετικό– τον «εν υπν-ηλεία» οδικό άξονα Πατρών – Πύργου! Κατά τα άλλα ουδέν νεότερο από την Περιφέρεια, η οποία αφού απεφάνθει να αναζητήσουμε την τουριστική μας ανάπτυξη «τραβώντας δυτικά», φρόντισε παράλληλα να απορρίψει τις τρεις από τις τέσσερις προτάσεις που είχε καταθέσει η Ηλεία για τον εκσυγχρονισμό του υδρευτικού της δικτύου. «Διψάσαμε το μεσημέρι», που λέει και ο ποιητής, «μα το νερό γλυφό». Το ερώτημα είναι, πόσες ευκαιρίες ακόμα θα πάνε χαμένες.
Γιατί οι ευκαιρίες δε θα είναι πολλές και είναι πολύ κακός οιωνός ότι ενώ καλούμαστε να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο για την περιοχή σε ένα δυσμενές (για να μην μεταχειριστώ τον όρο «εχθρικό») περιβάλλον, το εσωτερικό μέτωπο έχει διαρραγεί. Το πολιτικό προσωπικό του νομού αποδεικνύεται κατώτερο των κρίσιμων περιστάσεων, αφού περί άλλα τυρβάζεται και γενικώς αναλώνεται ως επί το πλείστον σε εσωτερικές διαμάχες και ζημιογόνες για το τοπικό συμφέρον έριδες. Όραμα, σχέδιο και συνοχή αναγκαίες προϋποθέσεις για καλύτερες μέρες αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία. Γι’ αυτό σήμερα τους κάνω δώρο τα τρία Α: Αυτοσυγκράτηση, Αυτοοργάνωση, Αλληλεγγύη. Αν αθροίσουμε και τα τρία, ίσως κάποτε καταφέρουμε και να αυτοδιοικηθούμε.
Σε κάθε περίπτωση, είναι πλέον σαφές ότι η συγκυρία δε σηκώνει ούτε εγωισμούς, ούτε προσωπικές στρατηγικές οι οποίες εκμηδενίζουν εν τη γενέσει της κάθε προοπτική συλλογικής ανέλιξης. Πρέπει να μάθουμε όλοι να λειτουργούμε σαν ενιαίο σύνολο, αλλιώς χαθήκαμε. Ίσως αυτά τα λόγια να ηχούν ενοχλητικά στα αυτιά, τόσο της μικρής όσο και της μεγάλης εξουσίας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι όσοι εκεί έξω συμμερίζονται την ειλικρινή αγωνία μας, θα πρέπει να μην θορυβούν προκειμένου κάποιοι να μη χάσουν τον ύπνο τους.
