Ορεινή, δυτική Ελλάδα. Δεν έχει σημασία ο συγκεκριμένος τόπος. Σκληρή ζωή για όσους έχουν επιλέξει να μείνουν στα χωριά τους, αλλά και ήπια ταυτόχρονα (ήπιοι, αργοί, ανθρώπινοι ρυθμοί). Τι κάνουν για να αποφύγουν τη θλίψη που προκαλεί η «κρίση»;
Στέκονται ο ένας απέναντι στον άλλο, μαζί υψώνουν το ποτήρι και τσουγκρίζουν, υμνώντας τη ζωή που τη θωπεύουν και τους θωπεύει.
Μαζί στον κόπο μα και στην ανάπαυλα, στη ρουτίνα αλλά και στην ανέχεια. Ποια ρουτίνα; Φρέσκοι φαίνονται τα ξημερώματα, όταν αντικρίζουν τον ήλιο και ακούν τα πουλιά, που κελαηδούν, και τα νερά, που τρέχουν ασταμάτητα· ακούραστα, αιώνες τώρα. Κάπως έτσι γεννιέται η ελπίδα, από το φως, τον ιδρώτα, την ανταλλαγή βλεμμάτων, την απαλλαγή από κάθε τι περιττό.. Ψυχρός ίσως ο καιρός αλλά οι ψυχές θερμές. Και ετσι πορεύονται, μεταξύ θυμού και αγάπης για τον τόπο τους -κι έτσι δημιουργούν.
Αγονα βουνά, γόνιμες οι ανησυχίες τους. Αφόρητο ενίοτε το άγονο της γης, επιστρατεύουν όμως τον γαλουχημένο στην εκμετάλλευση νου τους για να αντεπεξέλθουν στα αιτήματα της οικογένειας -και ας απουσιάζουν νηπιαγωγεία, σχολεία, ιατρικά κέντρα, παιδικές χαρές. Πραγματικοί ακρίτες, διαφυλάσσουν την αξιοπρέπεια της Περιφέρειας και της χώρας ολάκερης. Τι να πεις γι’ αυτούς τους επιμένοντες – να – ζουν – στη γη τους (στη γη των προγόνων κατά κάποιον τρόπο);
Αλλά αν πας σαν τουρίστας στην ορεινή ψυχή της χώρας δεν θα τη γνωρίσεις ποτέ. Οσοι την επισκέπτονται για να δουν το ωραίον της οφείλουν να πάνε εκεί σαν προσκυνητές και όχι για να απολαύσουν απλώς το τοπίο. Και το κυριότερο: Οταν επιστρέψουν στην οικία τους να κουβαλάνε μαζί τους αυτό το τοπίο -να το εσωτερικεύσουν, να γίνουν πιο όμορφοι, πιο ωραίοι οι ίδιοι, να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, βρε αδερφέ.
Αυτά δεν φαίνεται να ενδιαφέρουν εκ πρώτης όψεως, είναι όμως αυτό που -όντως- θέλουν οι κάτοικοι του ορεινού όγκου -και ας μη το δείχνουν, ας νομίζουμε όλοι εμείς ότι ενδιαφέρονται μόνο για τους οβολούς μας· τρέμουν από την αγωνία μήπως και δεν μείνουμε ικανοποιημένοι, μήπως και δεν ευχαριστηθήκαμε από τη φιλοξενία τους.
Αυτό – τους – νοιάζει – πριν – απ’ όλα! Να μην τους δούμε ξεκομμένα από την ψυχή του τόπου τους, να τους σεβαστούμε, να υποκλιθούμε στην «ελληνικότητα» που υπερασπίζονται, Να τους δούμε ακέραιους, όρθιους, παρά την κατάρρευση της χώρας…
