Δεν ξέρω τι φταίει για την κακοδαιμονία σου. Μπορεί να φταίμε εμείς, τα τέκνα σου, άξια και μη, που ποτέ δεν εκτιμήσαμε στον μέγιστο βαθμό το ευλογημένο σου χώμα. Ίσως γι’ αυτό χρόνια τώρα υφιστάμεθα μια τιμωρία που θαρρείς ότι έχει επιβληθεί από κάποιον πανάρχαιο και μοχθηρό θεό. Πως αλλιώς να εξηγήσεις τόση καταστροφή; Μέχρι ποιου σημείου δεν δικαιούμαστε να βρούμε καταφύγιο στο μεταφυσικό;

Ο νους θολώνει μέσα σε τόσο παραλογισμό. Λίγο-λίγο, χρονιά τη χρονιά, μήνα το μήνα, μέρα τη μέρα, αργά αλλά σταθερά, καταστρέφεσαι, και μαζί σου καταστρεφόμαστε και όλοι εμείς. Καταρρακωνόμαστε υλικά και ηθικά. Πόσα χτυπήματα ν’ αντέξεις; Πόσα χτυπήματα ν’ αντέξουμε όλοι μας;

Πάνω που λέμε ότι κάτι πάει να γίνει, ότι κάτι πάει ν’ αλλάξει, ότι επιτέλους τα πράγματα μπαίνουν σε μία σειρά, ο αέρας γυρίζει ξαφνικά και όλα καίγονται σε μια στιγμή. Πόσες απογοητεύσεις ακόμη; Για πόσο ακόμη θα είμαστε σε θέση να παρακολουθούμε στωικά το εκκρεμές της μοίρας μας να ταξιδεύει από την ελπίδα στην αγωνία και τανάπαλιν; Ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτή η ελπίδα δεν είναι απλώς ενστικτώδης συναισθηματική διέξοδος αλλά αποτέλεσμα απτών διαπιστώσεων…

Πάνω σε αυτή τη βάση στηρίζονται όλα γιατί είτε το πιστεύουμε, είτε όχι, η ψυχολογία είναι εκείνη που συμπληρώνει και συμβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξη μιας δυναμικής. Και ευτυχώς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δουλεύουν, άλλοι πάνω στα μικρά και άλλοι στα μεγάλα με περίσσευμα ψυχής. Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που είχαμε αρχίσει για άλλη μία φορά να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε τελειώσει ως νομός. Ότι μπορεί επιτέλους να έχει έρθει η σειρά μας μετά από τόσες δεκαετίες κατηφόρας.

Την ώρα που γράφονταν τούτες οι γραμμές, το ρολόι έδειχνε μεσάνυχτα και οι φλόγες υψώνονταν ακόμη ψηλά στον ουρανό της Ηλείας καίγοντας ό,τι έβρισκαν στο διάβα τους. Καληνύχτα Ηλεία και καλή τύχη. Στην εύχομαι ειλικρινά. Σε όλους μας την εύχομαι, αλλά δεν την βλέπω. Μία ακόμη βαθιά νύχτα μόλις ξεκίνησε.