Ο «χάρος» βγήκε παγανιά

Η λογική που διέπει την εντεταλμένη από την πολιτεία, Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων, να αδειοδοτεί και να εγκρίνει την εγκατάσταση κεραιών κινητής τηλεφωνίας είναι κατά βάση η μέγιστη εξυπηρέτηση τους.

Μόνη δέσμευση κα κριτήριο είναι «πόση ακτινοβολία εκπέμπουν» κάτι που ουσιαστικά βεβαιώνεται από τις ίδιες τις εταιρείες, αφού ο έλεγχος από την Πολιτεία είναι μόνο δειγματοληπτικός.

Φυσικά είναι περιττό να αναφερθεί ότι οι εταιρείες διαθέτουν τους μηχανισμούς και την τεχνολογία ακόμα και σ’ αυτούς τους ελέγχους να εμφανίζουν τα ποσοστά ακτινοβολίας κατά το δοκούν.

Η μέριμνα ώστε οι κεραίες να μην τοποθετούνται σε σημεία που γειτνιάζουν με ευαίσθητους χώρους (σχολεία, παιδικοί σταθμοί κτλ) περιορίζεται σε ένα μάλλον ευχολόγιο και μια ασαφή διάταξη να μην είναι σε απόσταση μικρότερη των 300 μ.

Ακόμα όμως και αυτό καταστρατηγείται αφού οι εταιρείες φροντίζουν να καμουφλάρουν τις εγκαταστάσεις τους (συνήθως σε καμινάδες ιδιαίτερα υψηλών κτιρίων) ώστε να είναι αθέατες.

Κατά τα άλλα αναγνωρίζεται η ανάγκη των εταιριών να τοποθετούν κεραίες γενικώς σε κατοικημένες περιοχές για να μην παρουσιάζουν «κενά» στη πληθυσμιακή κάλυψη που επιθυμούν.

Κι ας υπάρχουν ουκ ολίγες γνωματεύσεις επίσημων επιστημονικών και κοινωνικών φορέων που μιλούν για την επικινδυνότητα και τις μελλοντικές επιπτώσεις στην υγεία των πολιτών.

Φυσικά καμία ευαισθησία στις όποιες διαμαρτυρίες των περιοίκων που περιγράφουν χαρακτηριστικά όπως ο κάτοικος της οδού Δεληγιάννη κύριος Παπαηλίας, «εγώ είμαι στα δεκαπέντε μέτρα, ανοίγω το παράθυρο μου και μπαίνει ο καρκίνος, βγαίνω στο μπαλκόνι μου και βλέπω το χάρο».

Όπως είναι περιττό να αναφέρουμε ότι είτε με κλειστά παράθυρα και πόρτες, είτε όχι, ο «χάρος» μπορεί και σεργιανάει…