Ο τελευταίος εξευτελισμός;

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”46596″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα εφτά χρόνια της χούντας των μνημονίων, η «επιτροπεία» ήταν ασφυκτικά παρούσα στην καθημερινότητα της κοινωνίας.

Ατελείωτοι φόροι, οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων, μέτρα σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής, φραγμός στις προσλήψεις, περικοπές κοινωνικών δαπανών, χιλιάδες λουκέτα και χαμένες θέσεις εργασίας αποτελούσαν τη ζοφερή πραγματικότητα της χώρας.

Από αυτόν τον πλήρη εξευτελισμό, φιλοδοξεί η κυβερνητική προσπάθεια να μας απαλλάξει τον Αύγουστο του 2018. Σαν κερασάκι στη τούρτα των επαχθών μέτρων οι θεσμοί πριν την οριστική αναχώρηση τους απαίτησαν την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα και του εβδομαδιαίου ωραρίου των εκπαιδευτικών. Και όλα αυτά με την πρόφαση της «εναρμόνισης με τις βέλτιστες πρακτικές στις χώρες μέλη του ΟΟΑΣΑ».

Θα πρέπει να διαθέτει κανείς νοσηρή φαντασία για να εντοπίσει το «τεράστιο δημοσιονομικό όφελος» που θα προκύψει, συνωστίζοντας τους μαθητές σε πολυμελής τάξεις.

Είναι προφανές ότι τα κίνητρα αυτού του «τελευταίου εξευτελισμού» είναι η αποδυνάμωση και η συρρίκνωση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος. Που παρά την συνεχή προσπάθεια απαξίωσης του, εξακολουθεί να παράγει απτά και ορατά αποτελέσματα.

Αρκεί κανείς να διατρέξει τους διαδρόμους των μεγάλων πανεπιστήμιων του κόσμου, ερευνητικών κέντρων, νοσοκομείων του εξωτερικού και μεγάλων ιδιωτικών εταιριών όπου εύκολα θα αντιληφθεί λαλιά ελληνική…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]