Κάποιος είπε για τον Χριστό πως ήταν κι αυτός πρόσφυγας αφού γεννήθηκε από γονείς ταξιδευτές. Το τελευταίο τουλάχιστον δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς, αφού οι άνθρωποι τη μακρινή εκείνη νύχτα δεν εύρισκαν που να μείνουν καθώς ταξίδευαν για να απογραφούν στην επαρχία που ήταν η πατρίδα τους, κι εκεί που πήγαν δεν χωρούσαν. Έτσι με οδηγό το φωτεινό αστέρι κατέληξαν στη φάτνη όπως κατά την παράδοση συνήθιζαν να γεννιούνται ταπεινά οι αρχαίοι θεοί.

Η άγια εικόνα της γέννησης του θεανθρώπου, μια εικόνα ιερή για την ανθρώπινη μοίρα συνοδεύεται έτσι από την έννοια της προσφυγιάς.

Αυτή η εικόνα συνοδεύεται στις μέρες μας από την «φιλανθρωπία του ωσαννά». Έγχρωμα και θεαματικά στιγμιότυπα που προβάλλουν στο γόνιμο έδαφος των Χριστουγέννων, τον άγιο Βασίλη της υποκρισίας για να κρύψουν τον Ηρώδη του κέρδους.

Που θέλει να πιστέψουμε ότι μπορείς να χορτάσεις ένα εκατομμύριο στόματα με κοινωνικά συσσίτια και παντοπωλεία.

Ούτε τα «φιλανθρωπικά μπαζάρ», ούτε η ελεημοσύνη, ούτε οι αγνές προθέσεις χιλιάδων απλών ανθρώπων, μπορούν να υποκαταστήσουν τις κοινωνικές λειτουργίες ακόμη κι ενός χρεοκοπημένου κράτους.

Ας μην αποδεχθούμε λοιπόν την «φιλανθρωπία της βιτρίνας» που πιστεύει ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αντικείμενο ελέους. Ας προτάξουμε την αλληλεγγύη που σέβεται τον άνθρωπο. Την μόνη φάτνη του καιρού μας…