Η σημερινή παράσταση, εννοώντας αυτό το καραγκιοζιλίκι που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας τις τελευταίες μέρες, δεν συνιστά κάτι το καινούργιο. Έχει ανέβει αμέτρητες φορές στις τοπικές κοινωνίες σ’ ολόκληρη τη χώρα και έχει ταξιδέψει στον χρόνο, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά πως όλα είναι δυνατά σε αυτό τον τόπο αλλά η γελοιότητα παραμένει πάντα η ίδια, όπου κι αν βρίσκεσαι.
Και πραγματικά, αν εξαιρέσεις τα πρόσωπα και τις περιστάσεις, η σκοπιμότητα είναι η ίδια: η προσωπική προβολή, το μικροπολιτικό όφελος ή αλλιώς τα εισιτήρια που θεωρούν ότι θα κόψουν οι πρωταγωνιστές της παράστασης αν κάνουν την μεγαλύτερη δυνατή «φασαρία» γύρω από ένα ζήτημα που πλέον θεωρείται αλλά και είναι σχεδόν λήξαν. Τα πρόσωπα είναι γνωστά. Τους βλέπετε μέρες τώρα να τελαλούν και επί της ουσίας να παίζουν προσωπικά πολιτικά παιχνίδια πάνω σε ένα χρόνιο συλλογικό δράμα.
Σωστά καταλάβατε. Η περίσταση είναι ο δρόμος «Πατρών – Πύργου» που πρόσφατα μάλιστα βαφτίστηκε «Πατρών – Βουνάργου». Άλλη μία πρωτοτυπία των ημερών, ανάμεσα σε άλλες μεγαλύτερες και εντυπωσιακότερες που είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε. Γιατί το πλέον πρωτότυπο αυτής της ιστορίας είναι όλοι αυτοί που μοιάζουν να ξύπνησαν ξαφνικά, μετά από χρόνια που βρίσκονταν σε κώμα.
Τόσα χρόνια κουβέντα. Ούτε όταν απεντάχθηκε το κομμάτι που μας αφορά άμεσα από την σύμβαση παραχώρησης, ούτε μετέπειτα με τις ψευδείς διαβεβαιώσεις, με τις συνεχείς καθυστερήσεις και εν γένει την κοροϊδία και τον εμπαιγμό που υπέστη ο λαός της Ηλείας αλλά και οι ελάχιστοι οι οποίοι ενδιαφέρονταν πραγματικά για την τύχη του έργου. Και ξέρουμε ποιοι ήταν αυτοί, όπως ακριβώς γνωρίζουμε ποιοι ήταν ουσιαστικά και καθοριστικά απόντες από τούτη την πάγια διεκδίκηση.
Πού ήταν λοιπόν όλοι αυτοί τόσα χρόνια; Ποια ήταν η θέση τους; Που την διακήρυξαν; Ποιες ήταν οι ενέργειες στις οποίες προχώρησαν και με τί αποτέλεσμα; Δεν έχουν κάτι να απαντήσουν σε αυτές τις ερωτήσεις απλούστατα επειδή ήταν απόντες. Σήμερα που το έργο βρίσκεται επιτέλους στην τελική ευθεία για να υλοποιηθεί, θυμήθηκαν ξαφνικά τον θεσμικό τους ρόλο και την πατριωτική τους ευαισθησία. Προχωρούν ανερυθρίαστα σε επιδείξεις εγρήγορσης και δήθεν πρωτοβουλιών, όταν και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι παίζουν θέατρο. Ίσως αυτό να είναι το πρόβλημα. Αν δεν το πιστεύεις πραγματικά, δεν πείθεις. Έτσι γίνεσαι καραγκιόζης, όπως συνηθίζει να λέει ο λαός, αδικώντας κατάφωρα αυτόν τον αφανή ήρωα της ελληνικής λαϊκής παράδοσης.
Κι αυτό διότι στο δικό μας θέατρο σκιών, δεν έχουμε και πάρα πολλούς Καραγκιόζηδες, ακριβώς επειδή δεν έχουμε πάρα πολλούς αφανείς ήρωες. Το μόνο που έχουμε είναι τελάληδες και Χατζηαβάτηδες.
