Νοσταλγικές ιστορίες της πόλης του Πύργου: Το μπαρμπέρικο της οδού Αχιλλέως…
Πίσω από τις σκαλωσιές “κρύβεται” σήμερα η πόρτα του… Ο παρατηρητικός, ο περίεργος, ή εκείνος που γνώριζε τι υπήρχε εκεί, μόνο θα φτάσει έως το κατώφλι για να δει την εικόνα – θησαυρό που υπάρχει εκεί.
Αφορμή για το φωτο-ρεπορτάζ μας, στάθηκε μια ανάρτηση του διακοσμητή Χάρη Κανελλακόπουλου, που με τη διεισδυτική ματιά του, είδε πολλά σε αυτό το ερειπωμένο κτίριο.
Το μπαρμπέρικο της οδού Αχιλλέως, σέρνει μα μεγάλη ιστορία που εκτυλίχθηκε ποικιλοτρόπως στην καρδιά της πόλης του Πύργου. Στεγάστηκε στο υπέροχο νεοκλασικό που λειτούργησε στο παρελθόν ως ξενοδοχείο “Εμπορικόν”.
Σήμερα μόνο ο ομώνυμος φούρνος ιδιοκτησίας της οικογένειας Τσουκαλά, κρατά ζωντανό αυτό το κομμάτι της πόλης, εκεί που στο παρελθόν στεγαζόταν το εστιατόριο “Αχίλλειον”. Το υπόλοιπο κτίριο ρημάζει και πραγματικά αν βρισκόταν σε άλλη πόλη θα αποτελούσε ένα από τα καλύτερα στολίδια της… Στον Πύργο όμως όχι…
Πίσω στο μπαρμπέρικο της οδού Αχιλλέως, ρωτήσαμε για να μάθουμε αυτό το κομμάτι της ιστορίας της πόλης. Πρωτολειτούργησε προπολεμικά από τον Στάθη Καννή, παππού του σημερινού δικηγόρου και παλιότερα προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης… Πέρασε στη συνέχεια από πατέρα σε γιο και στον Θάνο Κάννη πατέρα του Στάθη. Δεν αποτέλεσε όμως μόνο ένα ανδρικό κουρείο. Ο Θάνος Κάννης συνεργάστηκε με τον Όμηρο από τα Λαστέικα που έφτιαχνε και επισκεύαζε εκείνη την εποχή ομπρέλες.
Αργότερα ήρθε μια σύμπραξη δυνάμεων με τον κουρέα Ανδρέα Μπίρμπα που διατηρούσε παλιότερα κουρείο στην αρχές της 28ης Οκτωβρίου. Ο Θάνος Καννής, έφυγε από τη ζωή και ο Ανδρέας Μπίρμπας το διατήρησε έως ότου συνταξιοδοτήθηκε κάπου στη δεκαετία του 2000. Παράλληλα όταν υπήρχε και τέτοια δουλειά ασχολείτο και με τις ομπρέλες.
Ο Ανδρέας Μπίρμπας τελευταίος ιδιοκτήτης του γνωστού κουρείου της πόλης, “έφυγε” από τη ζωή πριν λίγα χρόνια ενώ κολυμπούσε στη Σπιάντζα. Οι αναμνήσεις του κουρείου, “κλειδώθηκαν” στους τέσσερις τοίχους του, μέσα σε ένα κτίριο που καταρρέει.
Κοιτάζοντας διερευνητικά από το σπασμένο τζάμι της κλειδαμπαρωμένης ξύλινης πόρτας, διακρίνουμε την παλιά καρέκλα του μπαρμπέρη… Πάνω της κοιμάται μια όμορφη γάτα… Κι όμως στην ίδια θέση έκατσαν χιλιάδες άντρες της πόλης και της γύρω περιοχής.
Επώνυμοι και “ανώνυμοι”, γνωστοί και λιγότερο γνωστοί, άνθρωποι που όμως εκτίμησαν την τέχνη των ιδιοκτητών του κουρείου, που στάθηκε όρθιο δεκαετίες εκεί στο κέντρο της πόλης.
Και μέσα στο χώρο, σκόρπιες ομπρέλες, από εκείνες που οι ιδιοκτήτες τους άφησαν εκεί για κάποια επισκευή… Στο σκηνικό προστίθεται το σαπισμένο ξύλινο πάτωμα και τα κλουβιά από τα ωδικά πτηνά στους πράσινους τοίχους που γέμιζαν άλλοτε με μουσική το χώρο…
Κοιτώντας όλο το σημερινό σκηνικό, νιώθουμε μια θλίψη. Θυμίζει ένα μουσείο, εικόνες άλλης εποχής που αν βρισκόμαστε αλλού, σίγουρα κάποιοι θα μπορούσαν να είχαν διατηρήσει. Στην ίδια κατάσταση βρίσκεται και το παλιό ξενοδοχείο… Οι σκαλωσιές απέξω, προφυλάσσουν τους πεζούς από κάποιο ατύχημα, παρά το κτίριο που έχει αφεθεί στην τύχη του.
Και να σκεφτεί κανείς, πως έζησε την πόλη για πάρα πολλά χρόνια, ως ξενοδοχείο στον όροφο, ως εστιατόριο στο ισόγειο και το υπόγειο, ως κουρείο στην πλαϊνή μεριά, ως φούρνος σήμερα.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_media_grid grid_id=”vc_gid:1493793522505-65fc6291-a070-4″ include=”25619,25620,25621,25622,25623,25624,25625,25626″][/vc_column][/vc_row]
