Με όνομα βαρύ σαν ιστορία
Στα ίδια μέρη…
Τα κτίρια δεν πονούν. Μόνο οι άνθρωποι λυπούνται, σαν τα βλέπουν να ρημάζονται. Οι μέρες έγιναν μήνες, οι μήνες χρόνια και τα χρόνια δεκαετίες, αλλά το νοσοκομείο της οδού Μανωλοπούλου, το λεγόμενο Μανωλοπούλειο, παραμένει ένα φάντασμα των παλαιών εποχών. Περνάς από εκεί και σε πιάνει η καρδιά σου. Θα μπορούσε βέβαια να ισχυριστεί κανείς ότι σε σχέση με τα πολλά και σοβαρά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει η πόλη, αυτό είναι το λιγότερο. Ίσως να είναι κι έτσι.
Ή πάλι, ίσως κάποια πράγματα δεν μπαίνουν εύκολα στο ζύγι καθότι φέρουν το ειδικό βάρος της ιστορίας τους. Και τι είναι ένας λαός χωρίς ιστορία; Τι θα ήταν μία πόλη δίχως στην ιστορία της και ειδικά μία πόλη ενός νομού, ο οποίος στηρίζει πολλές πτυχές της ύπαρξής του πάνω στην ιστορία; Αν μη τι άλλο το ρεπορτάζ της «Πρωινής» υπενθύμισε σε όλους ότι το Μανωλοπούλειο μετρά 131 χρόνια ζωής. Δεν είναι απλώς το πρώην νοσοκομείο αλλά ένα από τα λιγοστά σύμβολα της πόλης.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί στο μέλλον σε σχέση με την υποτιθέμενη αξιοποίηση του. Εκείνο όμως που προέχει να γίνει σε κάθε περίπτωση αντιληπτό από όλους είναι ότι έχει προτεραιότητα η επιβίωσή του. Μέχρι λοιπόν να ληφθεί και να εφαρμοστεί η οποιαδήποτε απόφαση από τους αρμόδιους φορείς –που όπως όλοι υποψιαζόμαστε κάτι τέτοιο μπορεί να πάρει μερικά χρονάκια ακόμα– θα ήταν φρόνιμο να ληφθούν άμεσα μέτρα τα οποία θα εξασφαλίσουν τουλάχιστον ότι το Μανωλοπούλειο δεν θα έχει άδοξο τέλος.
Οι κίνδυνοι είναι γνωστοί και φαντάζομαι ότι οι ειδήμονες γνωρίζουν την δουλειά τους. Ας κάνουν όλοι αυτό που πρέπει γιατί η αλήθεια είναι πως υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να λυπάται κανείς για την πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα.
Σίγουρα δεν χρειάζονται περισσότεροι.
