Η κυβέρνηση παίρνει μία απόφαση, το υπουργείο συγκροτεί το νομοσχέδιο, ο υπουργός το φέρνει στη Βουλή, οι βουλευτές το ψηφίζουν και η δημόσια διοίκηση και αυτοδιοίκηση εφαρμόζουν το νέο νόμο. Αυτή είναι η συνήθης διαδρομή. Έτσι αλλάζουν τα πράγματα για καλό και ορισμένες φορές για κακό, όταν ο νομοθέτης ή καλύτερα ο συντάκτης του νόμου δεν αντιλαμβάνεται, ή δεν μπορεί ή δεν θέλει να κάνει το σωστό, αυτό το οποίο είναι ωφελιμότερο για το κοινωνικό σύνολο.

Ποιο είναι όμως το σωστό; Είναι πάντοτε ξεκάθαρο; Είναι μόνο άσπρο ή μαύρο; Ή μήπως σε πολλά ζητήματα, συναντά κανείς και τις πενήντα αποχρώσεις του γκρίζου; Μιλώντας για τα κόκκινα δάνεια, φερειπείν, δύο πράγματα είναι πέρα για πέρα σίγουρα. Το πρώτο είναι πως πρέπει να ρυθμιστούν. Το ζητά η τρόικα, το ζητούν οι τράπεζες και η αλήθεια είναι πως αποτελεί προαπαιτούμενο όχι μόνο της αξιολόγησης αλλά και της αγοράς, υπό την έννοια ότι επιτέλους είναι αναγκαίο να τύχει πραγματικής στήριξης (δηλαδή χρηματοδότησης) από τον τραπεζικό τομέα.

Ωστόσο. από την άλλη σωστό είναι βεβαίως να προστατευθούν και οι δανειολήπτες και να διασωθεί όχι μόνο η λαϊκή κατοικία αλλά και το επιχειρηματικό κεφάλαιο του τόπου. Δεν είναι μόνο οι οικογένειες οι οποίες κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους. Κινδυνεύουν και οι επιχειρηματίες να «χάσουν» τις δουλειές τους. Ας το κατανοήσουμε καλά αυτό, αφήνοντας κατά μέρος διάφορες σαχλαμάρες που κατά καιρούς ακούγονται, όπως η δήλωση του Αχαιού βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Σπαρτινού («Εμείς λέγαμε κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη, όχι κανένα κατάστημα ή οικόπεδο»)!

Ομολογώ πάντως ότι αιφνιδιάστηκα από το πόσο λίγος κόσμος προσήλθε στην εκδήλωση που έλαβε χώρα στο συνεδριακό κέντρο της ΠΕ Ηλείας για τα κόκκινα δάνεια. Κι αυτό γιατί φαίνεται ότι η αρχική πρωτοβουλία του δήμου Ζαχάρως εξελίσσεται σταδιακά σε ένα πλατύ θεσμικό και κοινωνικό μέτωπο, το οποίο φιλοδοξεί και έχει μάλλον πολλές πιθανότητες να επιλύσει ένα φλέγον κοινωνικό ζήτημα, αναστρέφοντας την πεπατημένη της κεντρικής διοίκησης. Είναι από τις σπάνιες φορές που μεγάλες αλλαγές δρομολογούνται όχι από τους διαδρόμους των υπουργείων αλλά μέσα από τις τοπικές κοινωνίες και τους πλέον άμεσους αντιπροσώπους τους.