Καλωσόρισμα στον Αλέξη
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”50785″ img_size=”full”][vc_column_text]Σήμερα για εμάς τους Ηλείους είναι μεγάλη η χαρά να υποδεχόμαστε τον Αλέξη Τσίπρα. Κι αυτό διότι καλωσορίζουμε μεν τον πρωθυπουργό της χώρας, πλην όμως δεν αισθανόμαστε ότι απευθυνόμαστε στον θεσμό αλλά στον Αλέξη, που έχουμε παραπάνω από αρκετούς λόγους για να τον θεωρούμε δικό μας άνθρωπο. Σε αυτό τουλάχιστον σταθήκαμε τυχεροί καθώς η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ηλεία κυρίως την τελευταία δεκαετία είναι από δυσμενής έως τραγική. Άλλωστε, είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι όποτε τούτος ο τόπος έβλεπε καλύτερες μέρες, τις έβλεπε χάρις στο φιλότιμο και την έγνοια ορισμένων ανθρώπων που έδειχναν έμπρακτα το ενδιαφέρον τους. Αυτοί συνιστούν τους δικούς ευεργέτες, όχι γιατί μας ευεργέτησαν αλλά επειδή έστω και κατ’ εξαίρεση, αντιμετώπιζαν την περιοχή μας ισότιμα και με δικαιοσύνη.
Όπως σας είχαμε γράψει κύριε πρωθυπουργέ και κατά το τελευταίο πέρασμά σας από τα μέρη μας, η Ηλεία δεν βρίσκεται μόνο στην περιφέρεια της Δυτικής Ελλάδας αλλά και δυτικά της λήθης. Αυτή η λήθη δεν είναι άλλη από την διαχρονική εγκατάλειψη την οποία έχει υποστεί ο νομός μας από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις ανεξαιρέτως, μιλώντας πια σε βάθος δεκαετιών και όχι μόνο με την χρονική μονάδα της ύφεσης. Αν σε μερικούς αυτή η δήλωση μοιάζει υπερβολική, η απλή ανάδειξη συγκεκριμένων και σαφών δεδομένων θα κάμψει ακαριαία τις όποιες επιφυλάξεις τους. Από όλα όσα θα μπορούσα να προσκομίσω ως απτές αποδείξεις αυτής της ιδιότυπης εγκατάλειψης και της συστηματικής αδιαφορίας της κεντρικής διοίκησης απέναντί μας, θα σταθώ μονάχα σε δύο.
Η πρώτη αφορά τον συγκοινωνιακό αποκλεισμό που έχει επιβληθεί στην περιοχή μας. Δεν είναι μόνο ότι η Ηλεία στερείται ενός αεροδρόμιου το οποίο θα αναβάθμιζε τρομακτικά τις παραγωγικές της δυνατότητες, αλλά κυρίως ότι δεν απολαμβάνει την «πολυτέλεια» ενός τρένου και ενός σύγχρονου οδικού δικτύου, εντός του οποίου θα εξασφαλιζόταν πρωτίστως η ασφάλεια οδηγών και επιβατών. Είναι πολύ βαρύς ο φόρος του αίματος που πληρώνουμε εδώ κάτω και αυτό γιατί οι κυβερνώντες δεν έδειχναν να συγκινούνται ιδιαίτερα από τις αγωνιώδεις εκκλήσεις μας. Αλλά πέραν αυτού, νομίζω ότι θα συμφωνήσετε ότι για να φτάσει η ανάπτυξη εδώ κάτω χρειάζεται να επιταχυνθούν οι διαδικασίες κατασκευής των οδικών αξόνων στην Δυτική Ελλάδα, έτσι ώστε να μπορούμε μελλοντικά να μιλάμε και για ολοκλήρωση του διευρωπαϊκού δικτύου.
Το δεύτερο δεδομένο αφορά στην καθίζηση που σημείωσε η Ηλεία μετά τις φονικές πυρκαγιές του 2007. Ήταν τότε που εκτός από την τραγωδία της απώλειας ανθρώπων, άρχισαν όλα να τελειώνουν για τον πολύπαθο νομό μας. Πάντα υπήρχαν προβλήματα αλλά είναι βέβαιο ότι από εκείνο το μαύρο καλοκαίρι, η Ηλεία ουσιαστικά δεν ξανασήκωσε κεφάλι. Χορτάσαμε λόγια και υποσχέσεις, αφού ακόμα περιμένουμε εκείνο το περιβόητο αναπτυξιακό πρόγραμμα να πάρει σάρκα και οστά, ενώ είναι γνωστή, και σε εμάς δυστυχώς περισσότερο γνωστή από όλους, η τύχη του περιβόητου ταμείου Μολυβιάτη.
Γι’ αυτό σήμερα, ανοιχτά και καθαρά, ζητάμε από τον Αλέξη Τσίπρα να γίνει ο πρώτος πρωθυπουργός που θα κάνει την διαφορά. Να γίνει εκείνος που θα δώσει τέλος, τόσο σε μία διαχρονική αδικία όσο και σε μία πρόσφατη καταστροφή. Να μας δώσει τα εχέγγυα ώστε να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής. Αυτό ζητούμε για τον εαυτό μας.
Ζητούμε όμως και κάτι άλλο, αυτή τη φορά όχι μόνο εκ μέρους της Ηλείας αλλά ολόκληρης της χώρας. Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα κόκκινα δάνεια συνιστούν ένα μείζον οικονομικό και κοινωνικό ζήτημα. Ενώ λοιπόν είναι επιτακτική ανάγκη να ρυθμιστεί αυτό το τόσο κομβικό ζήτημα για την πορεία προς την ανάπτυξη, άλλο τόσο αναγκαίο είναι να μην δημιουργηθεί μείζον κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο σε τελική ανάλυση και πέρα από όλες τις σταθμίσεις, είναι ικανό να τινάξει τη χώρα στον αέρα. Γι’ αυτό σήμερα, αυτό που εμείς καταθέτουμε ως πρόταση, είναι να αναλάβει το ίδιο το κράτος να αγοράζει κάθε χρόνο ένα μέρος των κόκκινων δανείων. Έχοντας η ίδια πολιτεία αγοράσει τα κουρεμένα δάνεια πρώτων κατοικιών, θα έχει την δυνατότητα να τα επιστρέψει στα φτωχά στρώματα, με βάση τα κριτήρια που αρμόζουν στην περίσταση.
Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας και σας εύχομαι ολόψυχα να βρίσκετε πάντοτε την δύναμη και τον τρόπο, διότι πολύ φοβάμαι πως αν δεν μπορείτε εσείς, τότε ίσως δεν μπορεί κανείς.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
