Ο μόνος για τον οποίο στενοχωρήθηκα είναι ο Μίκης. Όχι γιατί δεν έχω γευτεί και στο παρελθόν απογοητεύσεις από μία προσωπικότητα που όσο κι αν εξακολουθώ να τέρπω την καρδιά μου με τα κατορθώματα της νιότης της παραμένει ανθρώπινη (υπερβολικά ανθρώπινη και γερασμένη), αλλά επειδή ποτέ μέχρι σήμερα το αγέρωχο ανάστημά της δεν είχε σταθεί δίπλα δίπλα ακριβώς με εκείνους τους οποίους πολεμούσε όλη της την ζωή: τους φασίστες, τους ναζιστές και τους συνεργάτες τους, τους χουντικούς και τους παραστρατιωτικούς.
Το ότι όλοι αυτοί ήταν μόνο «σταγονίδια στα θολά νερά του Συντάγματος» (η πνευματική ιδιοκτησία της φράσης ανήκει στην «ΕΦΣΥΝ»), δεν αναιρεί το γεγονός ότι σε αυτήν την κολυμπήθρα ξεπλύθηκαν την περασμένη Κυριακή οι μεγαλύτεροι εχθροί της δημοκρατίας και του πολιτεύματος, παρελαύνοντας δίπλα σε δεξιούς, χριστιανούς και άλλους πολίτες, οι οποίοι είχαν κάθε δικαίωμα να διατρανώσουν ελεύθερα και δημοκρατικά το πιστεύω τους για την Μακεδονία.
Δεν άκουσα τι είπε ο Μίκης στο συλλαλητήριο, ούτε διάβασα την «απολογία» του στην «Real». Το απέφυγα επιμελώς. Όχι επειδή υπήρξε ποτέ περίπτωση να πειστώ για οτιδήποτε βρήκε αναγκαίο να πει, μα μονάχα επειδή δεν επιθυμώ να ρισκάρω περαιτέρω την εκτίμηση και την αγάπη που του έχω, κι ας γνωρίζω ότι οι αγώνες του είναι σαν τις συνθέσεις του: Είναι πρακτικά αδύνατο να τις «χαμηλώσει» κανείς, ακόμα κι αν πρόκειται για τον ίδιο.
Κατά τα άλλα, η προσπάθεια κομμάτων, καναλιών και λοιπών παραγόντων να περάσει επικοινωνιακά το συλλαλητήριο της Αθήνας σε νέο «παραιτηθείτε», μετατράπηκε σε ένα πραγματικό φιάσκο για την ακροδεξιά ηγετική ομάδα της ΝΔ, που άγει και φέρει το κόμμα. Μιλούσαν και εξακολουθούν να κάνουν λόγο για 1.500.000 διαδηλωτές, ενώ ήταν πασιφανές ότι με τα χίλια ζόρια μαζεύτηκαν 140.000 νοματαίοι. Καλό νούμερο, δεν λέω, αλλά ούτε κατά διάνοια κοντά στην λαοθάλασσα η οποία είχε κατακλύσει τους δρόμους της πρωτεύουσας έναν χρόνο μετά την πτώση της χούντας. Και τότε ήταν παρών ο Μίκης. Και τότε συμμετείχε σε συλλαλητήρια. Προσωπικά προτιμώ να μείνω στον Μίκη εκείνων των χρόνων, γι’ αυτό και χθες, τον αποχαιρέτισα για πάντα.
ΥΓ. Με ανάρτησή του στο twitter, ο χουντικός γιος του γνωστού βασανιστή Παναγιώτη Σκαλούμπακα, δήλωσε συγκινημένος για την ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη. «Σίγουρα ο πατέρας μου θα χαμογελάει από τον τάφο του ότι τίποτα δεν έχει χαθεί… ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ!!!», έγραψε. Να τον χαίρονται.
