Και οι «νεκροί» φοβούνται
Ήταν κρύο εκείνο το βράδυ στην Αθήνα. Όχι πολύ, αλλά αρκετά ώστε να θέλεις να βρεθείς γρήγορα σε εσωτερικό χώρο. Εκτός από τους άστεγους, δεν υπήρχε ψυχή. Όποιος ταξιδεύει συχνά στην πρωτεύουσα, σίγουρα θα διαπιστώνει ιδίοις όμμασι πόσο γρήγορα επιδεινώνεται η κατάσταση. Κάθε μήνα στους δρόμους του κέντρου μαζεύονται όλο και περισσότεροι άστεγοι. Άνθρωποι που τους λύγισε η κρίση και δεν έχουν πού να πάνε. Τους βλέπεις παντού τις νύχτες να κοιμούνται με το ένα μάτι ανοιχτό, περιμένοντας το πρώτο φως της μέρας. Και τότε σου περνάει από το μυαλό το προφανές, που με κάποιο τρόπο φρόντιζε πάντα να σου διαφεύγει. Κατά κανόνα οι άστεγοι πιάνουν γωνιές με όσο το δυνατόν καλύτερο φωτισμό και μεγαλύτερη κίνηση. Δεν είναι απλώς μόνοι. Το χειρότερο είναι ότι κάθε στιγμή νιώθουν τον φόβο και την απειλή των άλλων. Μα καλά, ποιος θα ήταν τόσο κτήνος ώστε να επιτεθεί σ’ έναν άστεγο; Κι όμως, φαίνεται ότι τούτος ο κόσμος δε πάψει ποτέ να βρίθει καθαρμάτων.
Ο ιατροδικαστής διαπίστωσε ίχνη στραγγαλισμού και κακώσεων στο κεφάλι του 73χρονου άνδρα, ο οποίος βρέθηκε δολοφονημένος σε σακούλα σκουπιδιών μέσα σε κάδο. Σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές, οι πρώτες ενδείξεις κάνουν λόγο για έγκλημα που προέκυψε μετά από συμπλοκή ή αντιπαράθεση αστέγων για τον χώρο του ύπνου. Φαντάζομαι ότι σε αυτή τη ζούγκλα όλα είναι πιθανά. Πάντως απ’ ότι φαίνεται ακόμη βρίσκονται μακριά από την εξιχνίαση μιας υπόθεσης η οποία δεν έπαιξε σχεδόν πουθενά. Ούτε κάποια από τις καλές πένες της εποχής μας έκρινε το συμβάν ως άξιο σχολιασμού. Δεν τους αδικώ. Με εξαίρεση τις οργανώσεις οι οποίες κάθε μέρα και κάθε νύχτα κρατούν όρθιους τους απόκληρους, οι υπόλοιποι τους θεωρούν μάλλον ανύπαρκτους. Σα να είναι νεκροί, αφού δεν εργάζονται, δεν έχουν σπίτι και υπάρχοντα, δεν έχουν φίλους, ούτε πληρώνουν λογαριασμούς. Ωστόσο νιώθουν φόβο. Τι ειρωνεία…
