Η Παναγιά μαζί μας
Η Κοίμηση της Θεοτόκου. Το Πάσχα του καλοκαιριού και ταυτόχρονα η κορύφωση των θερινών διακοπών, αφού τουλάχιστον για τους περισσότερους το καλοκαίρι ουσιαστικά τελειώνει μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Αργία γαρ, όλα αποκοιμόνται για λίγο. Ακόμα κι η φύση μοιάζει να καλμάρει, με τα μελτέμια που υποχωρούν και την θάλασσα που γαληνεύει. Αυτά ως προς τα χριστιανικά και μη ειωθότα. Κατά τα άλλα, είναι μάλλον βέβαιο πως θα πρέπει να κρατήσουμε και για αλλού μερικές προσευχές, πέρα από εκείνες δηλαδή που οι πιστοί φυλούν για την Μεγαλόχαρη.
Και πράγματι είθε η χάρη της να μας ευλογούσε όλους, ημεδαπούς κι αλλοδαπούς, χριστιανούς κι αλλόθρησκους, θρησκευόμενους και αγνωστικιστές, άσπρους και μελαμψούς, άντρες, γυναίκες, παιδιά και γέρους. Να μας φυλούσε από τα κακά του κόσμου τούτου που μοιάζουν με μαύρα σύννεφα πάνω από το κεφάλι μας. Να μας προστάτευε από την ανθρώπινη βλακεία που μάλλον είναι ανεξάντλητη, από την εγκληματική απερισκεψία που δεν μας εγκαταλείπει ποτέ αλλά και από τα αμέτρητα συνειδητά εγκλήματα, το χτικιό της ανθρώπινης φύσης.
Δυστυχώς η φωτιά στο Μάτι έχει σημαδέψει τα πάντα. Και πιο συγκεκριμένα έχει αυξήσει υπέρμετρα το συναίσθημα του φόβου στον πληθυσμό. Στην Εύβοια οι κάτοικοι εγκατέλειψαν ασυζητητί, προληπτικά, τα σπίτια τους υπό τον φόβο μιας νέας τραγωδίας. Δεν τους αδικώ σε καμία περίπτωση. Όλοι μας το ίδιο θα κάναμε. Απλώς, το γεγονός και μόνο αποδεικνύει πόσο βαθιά έχει επηρεαστεί η ελληνική κοινωνία από την φονική φωτιά.
Παράλληλα, η ίδια κοινωνία προσδοκά πάντα την ανάκαμψη της οικονομίας και την πολλάκις και από ένα κάρο κυβερνήσεις προαναγγελθείσα επιστροφή της κανονικότητας στη χώρα, η οποία επί περίπου μία δεκαετία φλερτάρει έντονα με την αβεβαιότητα. Όλοι, ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι, γνωρίζουν ότι την 21η Αυγούστου δεν θα αλλάξουν και πολλά πράγματα. Παρόλα αυτά και ακριβώς επειδή υπάρχουν οι διεθνείς και εγχώριες ενδείξεις ότι τα πράγματα έχουν μπει σε μία σειρά, αναμένουν αργά ή γρήγορα να το διαπιστώσουν έμπρακτα και στην καθημερινότητά τους.
Και μέσα σε όλα, το γεωπολιτικό θερμόμετρο τις τελευταίες εβδομάδες έχει ανέβει επικίνδυνα. Η συνθήκη των Πρεσπών ούτως ή άλλως δρομολόγησε εξελίξεις στην περιοχή, πλην όμως εκείνο το οποίο καθορίζει σήμερα τις εξελίξεις είναι η αλματώδης κλιμάκωση στις σχέσεις Η.Π.Α. – Τουρκίας, όσο και η ομολογουμένως δραματική επιδείνωση των σχέσεων της Ελλάδας με την Ρωσία. Χώρια τα όσα σηματοδοτεί για την γειτονιά μας η διχοτόμηση του Κοσόβου και οι ολοένα και πιο ηχηρές αξιώσεις της Αλβανίας.
Εν ολίγοις, δεν είναι ήσυχες μέρες αυτές που ζούμε. Αντιθέτως καταγράφεται μία γενίκευση της αβεβαιότητας, την στιγμή κατά την οποία το μόνο που επιθυμεί (περισσότερο μάλιστα από ποτέ) η Ελλάδα είναι η σταθερότητα και η ευημερία. Ποιος ξέρει; Όπως συνήθιζε να δηλώνει κάποτε (εντελώς σοβαρά) ένας θρησκόληπτος προπονητής μεγάλης αθηναϊκής ομάδας (ή μήπως ήταν πρώην πρωθυπουργός;), «με την βοήθεια του θεού, θα τα καταφέρουμε». Η Παναγιά μαζί μας, θα συμπλήρωνα εγώ. Χρόνια πολλά σε όλους.
