Η ζωή έχει πολλά τρένα. Άλλα περνούν αργά και άλλα γρήγορα. Σε άλλα παλεύεις να ανέβεις και άλλα δεν θέλεις ούτε να τα βλέπεις. Άλλα τα προλαβαίνεις και άλλα σε προσπερνούν, αλλά πάντοτε με ένα τρένο έχεις να κάνεις. Ίσως επειδή ως έννοια, το τρένο συμπαρασύρει με τη σειρά του έναν αριθμό εννοιών όπως ο χρόνος, το ταξίδι, η εξέλιξη, η πρόοδος, η καθυστέρηση, η χαμένη ευκαιρία…
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ηλεία των τελευταίων δεκαετιών έχασε πολλά τρένα και αντίστοιχα ισάριθμες, κατά κανόνα πολύτιμες, ευκαιρίες. Έχασε χρόνο και έμεινε πίσω σε σχέση με άλλους νομούς, οι οποίοι είτε διεκδικούσαν πιο δυναμικά τα αιτήματά τους, είτε τύχαιναν ευνοϊκότερης αντιμετώπισης από την κεντρική εξουσία, είτε διέθεταν διαχρονικά ικανότερα στελέχη στους ΟΤΑ και στην Βουλή, είτε είχαν στα χέρια τους το μαχαίρι και το πεπόνι κλπ. Τώρα πια δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι ότι προφανώς η Ηλεία δεν βρίσκεται σήμερα εκεί που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται.
Αδιαμφισβήτητα το χειρότερο είναι ότι από ένα σημείο και έπειτα μας πήρε ο κατήφορος και αυτή πάνω κάτω ήταν η κατάσταση και τα χρόνια της ύφεσης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και με λίγες εξαιρέσεις, η Ηλεία συνέχισε να χάνει το ένα τρένο μετά το άλλο, όχι πια επειδή δεν τα κυνηγούσε, έστω όποτε και όπως μπορούσε, αλλά επειδή τα τρένα σταματούν μονάχα εκεί που υπάρχουν σταθμοί. Σταδιακά λοιπόν βγήκαμε τελείως από τον χάρτη και έκτοτε προσπαθούμε να ξαναμπούμε. Διόλου εύκολο εφόσον δεν είχαν ποτέ πολλούς λόγους να μας θυμούνται…
Από την άλλη, ευτυχώς κανείς δεν μπορεί να «ξεχάσει» και την Ολυμπία, καθώς με αυτόν τον παγκοσμίου αναγνωρισιμότητας και αίγλης προορισμό, η Ηλεία τρέχει να προλάβει το τρένο της ανάπτυξης, επιχειρώντας να κερδίσει μια θέση στον χάρτη των επενδύσεων. Κι αυτό διότι φαίνεται πως το Olympian Trail διαφέρει από τα συνήθη μεγέθη. Είναι ένα μέσο που δημιουργεί το ίδιο τους σταθμούς και στα βαγόνια του κουβαλάει την δυναμική ολόκληρης της περιοχής. Κάπως έτσι και μετά από πολύ καιρό γεννιέται και πάλι η ελπίδα ότι ίσως μπαίνουμε επιτέλους σε τροχιά ανάπτυξης.
