Ομολογώ ότι παλιότερα μου άρεσαν τα παραμύθια πιο πολύ. Ειδικά όταν αυτά, εμφάνιζαν εμπρός μου αρχαίους Έλληνες με δόρατα και περικεφαλαίες, βυζαντινές αρχόντισσες και στρατηλάτες, της πίστης σταυροφόρους μαχητές.

Είναι η δύναμη του μύθου τεράστια, μετακινεί ως και μεγάλα κάστρα. Κάνει τον τυχοδιώκτη, ήρωα, κάνει τον δολοφόνο, άγιο, κάνει να φαίνεται ενάρετος ακόμα κι αυτός που έχει διαπράξει εκατό ανομίες.

Κι ας ξέρω ότι η τέχνη της περιγραφής και της μυθοπλασίας παραποιεί ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορικής αλήθειας.

Έτσι γίνεται σχεδόν πάντα και ο κάθε λαός επιλέγει να προχωρά μπροστά με τα δικά του αγάλματα, με τους δικούς του αγίους και τα δικά του εικονίσματα. Κι ας βράζουν σε τεράστια τσουκάλια πάθη τα οποία διαρκούν αιώνες. Κι αλίμονο σ’ αυτούς που βρίσκονται έξω από τις μάζες. Σαν μπερδευτούν σε πόλεμο, πρέπει να περιμένουμε τα βόλια να τους έρχονται από παντού. Από εχθρούς και «φίλους».

Γι’ αυτό πλέον φοβάμαι όσα από τα ερωτήματα έχουνε μαζική μορφή. Ποιοι είμαστε, τι είμαστε, από πού ερχόμαστε, που πάμε.

Αν ήξερα πως δημιουργεί την ιστορία η γραφή, θα στόχευα καλύτερα και πιο βαθιά, σ’ αυτών που με διαβάζουν τις αισθήσεις. Γιατί ενίοτε δημιουργεί την ιστορία η γραφή και όχι τη γραφή η ιστορία.

Άτιμο Χόλυγουντ, που έχεις γίνει η μαμή και ξεκινώντας τη ζωή, τώρα μόνο εσύ δημιουργείς την ιστορία…