Δεν χαμηλώνω τα φτερά

Πληθαίνουν καθημερινά –ένα ζάπινγκ στις τηλεοπτικές οθόνες είναι αρκετό για να πεισθείς- εκείνοι που θέλουν να θάψω μέσα μου την ελπίδα, να τη θρηνήσω και να παραδοθώ.

Να αποδεχθώ ότι σαν «άμυαλο παιδί» παρασύρθηκα από ψέματα και υποσχέσεις που δεν ήταν ποτέ δυνατόν να υλοποιηθούν.

Να συμβιβαστώ και να αποδεχθώ μοιραία, μια μοίρα σκλαβιάς και ισόβιας φτώχειας.

Να αποδεχθώ ως μόνη λύση, την προτεσταντικής έμπνευσης λιτότητα, αν θέλω να απαλλαγώ κάποτε –στο βαθύ μέλλον- από την ανασφάλεια μιας πολιτείας που ακροβατεί μεταξύ επιβίωσης και χρεοκοπίας, βυθισμένη χωρίς προοπτική στο πηγάδι ενός αυτοτροφοδοτούμενου χρέους.

Να αποδεχθώ ότι αυτό -και μόνο αυτό- σημαίνει ρεαλισμός, σοβαρότητα, λογική.

Να αποδεχθώ ότι είμαι παράλογος όταν επιζητώ μια ζωή αξιοπρέπειας.

Όταν απαιτώ ένα κράτος σύγχρονο, όχι διεφθαρμένο, όταν ζητώ δουλειά που θα μου επιτρέπει να ονειρεύομαι το μέλλον, όταν ζητώ διακανονισμό του χρέους που άλλοι μου φόρτωσαν.

Όταν ζητώ δικαίωμα στη ζωή.

Σε όλους αυτούς που μου μιλάνε μέσα απ’ του βούρκου τα νερά απαντώ.

Δεν χαμηλώνω τα φτερά…