Αυτό που μας συμβαίνει είναι παντελώς αφύσικο…

Τον κυρ Σπύρο τον γνωρίζω πολλά χρόνια. Έχει το μικρό μπακάλικο της γειτονιάς και δεν σας κρύβω, ότι πάντα ασκούσε πάνω μου μια γοητεία όταν μικρό παιδί μ’ έστελνε η μητέρα για κάποιο ξεχασμένο ψώνιο της ημέρας και ξερογλειφόμουν χαζεύοντας τις μικρές λιχουδιές πάνω στον πάγκο. Τα τελευταία χρόνια, ανταλλάσαμε μαζί με την καλημέρα, μονότονα τις ίδιες κουβέντες.

-«Πώς πάνε τα κουράγια κυρ Σπύρο;»

-«Καλά κυρ Γιάννη».

Μόνο που αυτό το «καλά» κάθε μέρα γινόταν και πιο άτονο, έβγαινε και δεν έβγαινε από το στόμα του, σχεδόν άψυχο.

Χθες με την καλημέρα μου γνέψε πως με θέλει. Κοντοστάθηκα να τον ακούσω. Κι αυτός λες και το κρατούσε μέρες μέσα του, ξέσπασε σε ένα χείμαρρο ερωτημάτων.

«Τι βλέπεις κυρ Γιάννη; Που πάνε τα πράγματα; Θα αντέξουμε, θα πεινάσουμε, θα ζήσουμε ξανά μέρες της Κατοχής; Με τούτο το μαγαζάκι πορεύτηκα μια ζωή. Μ’ αυτό έθρεψα τη φαμίλια. Όμως δεν πάει άλλο. Δεν μπορώ πια να το κρατήσω και αυτό με πονάει. Τι να κάνω όμως, η κάθε μέρες έχει γίνει ένας μικρός Γολγοθάς κι εγώ μεγάλωσα, δεν αντέχω άλλο… Ότι εισπράττω, το διαθέτω στις ανάγκες των παιδιών. Είναι κι’ αυτά άνεργα το ξέρεις. Έπαψα πλέον να πληρώνω φόρους και τα συναφή. Είμαι έντιμος άνθρωπος το ξέρεις. Δεν έχω όμως, φτάνει, τι μου ζητάνε πια…».

Έμεινα εμβρόντητος από το ξέσπασμα. Μετά, προσπάθησα να ψελλίσω κάποια λόγια παρηγοριάς. Ότι δεν μπορεί κάποια στιγμή τα πράγματα θα φτιάξουν. Δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Τα λόγια μου ηχούσαν στα αυτιά μου- όπως και στα δικά του, είμαι σίγουρος- ψεύτικα.

Τον αποχαιρέτησα και απομακρύνθηκα με βαριά βήματα.

Πως μας κατάντησαν έτσι μονολόγησα.

Όλος ο κόσμος ζει μέσα στην ανασφάλεια και τη δυσπιστία. Εκεί που νομίζαμε ότι βρισκόμαστε στη κορυφή του κόσμου, στην ψευδαίσθηση της κατανάλωσης και της ματαιοδοξίας μας, ανακαλύψαμε ξαφνικά ότι τα θεμέλια της ευδαιμονίας μας ήταν ρηχά.

Μα φταίμε εμείς γι’ αυτό;

Δεν γίνεται. Γιατί απλά αυτό που μας συμβαίνει- ως κοινωνία- είναι παντελώς αφύσικο…