Χαμένοι στα άπειρα «αν» που μας μπερδεύουν και μας προβληματίζουν, τις πιο πολλές φορές παραμένουμε αδρανείς, χωρίς να κάνουμε αυτό που μπορούμε, αυτό που μας αναλογεί.

Όμως, ούτε η ιστορία γράφεται, ούτε η ζωή βιώνεται μέσα από εναλλακτικά σενάρια και θεωρίες. Αυτά ίσως αλλάζουν για λίγο τη διάθεση μας αλλά το αποτέλεσμα είναι το άθροισμα, το γινόμενο και καμία φορά και η διαίρεση του πιθανού με το μπορετό. Υποκλίνομαι στο μικρό κολιμπρί, που σύμφωνα με το λαϊκό παραμύθι, κουβαλούσε με το ράμφος του όσο νερό μπορούσε για να σβήσει την φωτιά στο δάσος. Κι όταν η αλεπού το κορόιδεψε λέγοντας του πως μ’ αυτόν τον τρόπο δεν θα σβήσει ποτέ η φωτιά, εκείνο απάντησε «εγώ κάνω αυτό που μπορώ, αυτό που μου αναλογεί».

Ένα «λίγο» δυνατό και πραγματοποιήσιμο είναι να κάνει ο καθένας μας.

Έτσι όμως, το λίγο γίνεται πολύ, ικανό να σβήσει τη φωτιά στο δάσος. Μεγάλο και καθοριστικό, ικανό να αλλάξει τα γεγονότα και καμία φορά την ιστορία. Η αδιάκοπη κριτική – όταν εμείς δεν κάνουμε αυτό που μπορούμε- δεν ωφελεί.

Ο χρόνος υφαίνει την ιστορία με τις δυνατότητες και τις αποφάσεις των ανθρώπων.  Ο ήλιος ενός οδυνηρού Αυγούστου που φεύγει, αφήνει το αποτύπωμά του στο πρόσωπο μας.

Το χλομό φως του φθινοπώρου μοιάζει ακόμα μακρινό, αλλά είναι μόνο λίγες μέρες δρόμος.

Για πολλούς η χρονιά ουσιαστικά αρχίζει αυτή την εποχή. Η νέα σεζόν. Οι πιθανότητες και τα «αν» άπειρα. Οι αποφάσεις επίσης. Εμείς ας κάνουμε αυτό που μας αναλογεί.