Από τον Τσαρούχη στον Τσιτσάνη, ένα ζεϊμπέκικο δρόμος
«Να παρακαλέσουμε τον μεγάλο μας Γιάννη Τσαρούχη να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο». Αλήθεια, τι τιμή να σε παρακαλά ένας Τσιτσάνης, να σηκωθείς και να χορέψεις για ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του (σε στίχους Κώστα Βίρβου)… Αλλά ο Τρικαλινός συνθέτης, ο μεγάλος Βασίλης Τσιτσάνης, ήξερε πολύ καλά ποιον είχε απέναντί του. Άλλωστε τέτοιες τιμές δεν ήταν συχνές, απλούστατα γιατί προσωπικότητες του αναστήματος του Γιάννη Τσαρούχη δεν εμφανίζονταν κάθε μέρα στα μπουζούκια. Ωστόσο η αδυναμία του Τσαρούχη στο καλό τραγούδι και ειδικά στο «Θα κάνω ντου βρε πονηρή» ήταν γνωστή και όλοι περίμεναν τη στιγμή που θα σηκωνόταν από το τραπέζι. Το σώμα του ήταν πια γέρικο, αλλά η κορμοστασιά του ήταν το κάτι άλλο. Το ίδιο εντυπωσιακή ήταν και η ματιά του. Ένα βλέμμα περήφανο, αγέρωχο, πέρα για πέρα ελληνικό, με ό,τι θετικό μπορεί να εμπερικλείει η ελληνικότητα. Αυτό ακριβώς διαπιστώνει κανείς και όταν βλέπει το συγκεκριμένο απόσπασμα, με την παράκληση του Τσιτσάνη και την πρόθυμη ανταπόκριση του Τσαρούχη. Μέσα σε επευφημίες και κάτω από ένα παρατεταμένο χειροκρότημα από το κοινό του μαγαζιού, σηκώνεται αργά αλλά σταθερά από το τραπέζι και προχωρά με το γνωστό του παράστημα στη σκηνή. Τα χέρια του υψώνονται όπως τα φτερά του αετού και αγκαλιάζουν με αποφασιστικότητα τον χώρο. Σημασία δεν έχουν οι κανόνες του χορού, αλλά η διάσταση που δίνει ο ίδιος στον χώρο. Γι’ αυτό τον εκτιμούσαν και τον θαύμαζαν όλοι, μαζί τους και ο Τσιτσάνης. Ο τελευταίος πέθανε 18 Γενάρη του 84΄, ανήμερα των γενεθλίων του και ό,τι και να πεις για την προσωπικότητα και το έργο του ανθρώπου είναι λίγο. Γενέθλια είχε πρόσφατα και ο Τσαρούχης, ο οποίος είχε γεννηθεί Γενάρη κι αυτός και συγκεκριμένα στις 13 Ιανουαρίου του 1910. Παρά τον πλούτο που μας κληροδότησαν, και οι δυο λείπουν οδυνηρά από τη ζωή του τόπου. Είναι μία εκείνες τις λίγες φορές που το κενό είναι πραγματικά δυσαναπλήρωτο.
