Το μονόπρακτο της μικρής Ελλάδας

Αρκετά χρόνια πάλευε με τα χρέη προσπαθώντας να τα διαχειριστεί «αξιοπρεπώς».Μάταια όμως. Ότι κι αν έκανε, δεν μπορούσε να τα περιορίσει. Ακόμα κι όταν η οικονομία της ήταν σε ανάπτυξη, εκείνα συνεχώς αυξάνονταν και μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο.Έτσι κάποια στιγμή, πέρασε από το στάδιο της υπερχρέωσης στο κατώφλι της χρεοκοπίας.Και το μόνο που ευχόταν στον εαυτό της, ήταν να μην πέσει στην ανάγκη κάποιου τοκογλύφου.Όταν όμως οι τράπεζες δεν σε δανείζουν πλέον, και η «επιχείρηση» σου είναι στα πρόθυρα της πτώχευσης, δεν έχεις και πολλές επιλογές.Όταν σε τυλίγει η απόγνωση, ο τοκογλύφος είναι η μόνη «οδός διαφυγής». Επιλογή απελπισίας ασφαλώς. Αλλά είναι ο μόνος που είναι εκεί και περιμένει να σε «βοηθήσει» με
τσουχτερά πάντα ανταλλάγματα. Ήθελε δεν ήθελε του χτύπησε τη πόρτα. Στην αρχή της φάνηκε «αξιοπρεπής επιχειρηματίας». Της είπε να νιώθει άνετα σαν στο σπίτι της. Της πρόσφερε ice tea και της μίλησε συγκαταβατικά. «Ξέρω τι τραβάς» της είπε,«μη νομίζεις όμως, πολύς κόσμος είναι στην ίδια κατάσταση. Όλοι χρωστούν σε όλους».
Αναθάρρησε. Της έμοιαζε σαν ένας άκακος, σχεδόν καλοπροαίρετος άνθρωπος. Βλέπετε τα αρπακτικά, ξέρουν καλά να κρύβουν τα νύχια τους. Μετά ήρθε ο ωμός εκβιασμός. Το μεταμφιεσμένο σε «χορτοφάγο»,σαρκοβόρο όν έδειξε τα δόντια του. «Αν δεν μου επιστρέψεις τα δανεικά και τους τόκους θα σε καταστρέψω».
Δυστυχώς, αυτό που απευχόταν μια ζωή της είχε συμβεί…