Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου
Μεταξύ του λεωφορείου και του τρένου, προτιμούσα πάντα το τελευταίο και ειδικά το γρήγορο δρομολόγιο, το οποίο εδώ που τα λέμε δεν ήταν και τόσο γρήγορο, αλλά τουλάχιστον απέφευγες ένα δίωρο τουρ με μπόλικες στροφές, αρκετό στριμωξίδι και συχνές στάσεις σε σχεδόν όλα τα χωριά του κάμπου. Αλλά ακόμα και με τον «καρβουνιάρη», το τρένο ήταν μονόδρομος για το ταξίδι στην Πάτρα. Σχεδόν κάθε φορά έβλεπα φίλους και γνωστούς που σπούδαζαν στην αχαϊκή πρωτεύουσα και κυρίως παρατηρούσα πόσο πολύ απολάμβαναν και οι ίδιοι την εμπειρία του τρένου. Το τρένο σου δίνει πράγματα που δεν σου δίνει κανένα άλλο μέσο. Σου δίνει χώρο και ορατότητα, να κάτσεις όση ώρα διαρκεί το ταξίδι και να δεις τον κόσμο, μέσα από μία διαδρομή την οποία δεν μπορείς να διαβείς παρά μόνο πάνω σε ράγες.
Πρώτα έρχεται ο αποχαιρετισμός στον σταθμό. Εκεί εκτυλίσσονται στιγμές, εκ των οποίων μερικές μένουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη. Κατόπιν, η έξοδος από την πόλη. Βλέπεις κάθε λογής ανθρώπους να περπατούν στους δρόμους. Να δουλεύουν. Να ψωνίζουν στα μαγαζιά. Σύντομα η αμαξοστοιχία έχει αφήσει πίσω της την πόλη και διασχίζει τα πρώτα χωράφια. Καμιά φορά βλέπεις και κανέναν ηλιοκαμένο αγρότη να εποπτεύει τη σοδειά ή απλώς να περπατά σκεπτικός ανάμεσα σε χιλιάδες μικρούς καθημερινούς μόχθους. Το μπλε του ουρανού απλώνεται πάνω από τον κάμπο και ξαφνικά ενώνεται με το μπλε της θάλασσας, μία ένωση που αποτελεί τη βάση του ελληνικού τοπίου. Όσο και την ρουφήξεις με τα μάτια τη θάλασσα, ποτέ δεν την χορταίνεις. Όμορφο επίσης είναι και το πέρασμα από τα χωριά, που κάθε φορά, ανάλογα και με την ώρα αναχώρησης, τα πετυχαίνεις σε διαφορετική φάση. Κάπως έτσι μπαίνεις στην Πάτρα, περνώντας πρώτα από τον σταθμό του Αγίου Ανδρέα, του πολιούχου της πόλης με την επιβλητική εκκλησία. Κατεβαίνεις προσεκτικά σκαλιά κουβαλώντας σακ βουαγιάζ και τσάντες και περνάς μέσα από το καλοδιατηρημένο κτίριο του σταθμού. Πριν προλάβεις να απομακρυνθείς, ακούς και πάλι την χαρακτηριστική φωνή του τρένου και τον θόρυβο που κάνουν οι ράγες καθώς φεύγει. Το ταξίδι συνεχίζεται. Το τρένο όμως για εμάς παραμένει όνειρο.
