Αντίρρηση – αντίκρουση της κατηγορίας «καταπατητές δασικών εκτάσεων»
Γράφει ο Ηλίας Τζανέτος, συνταξιούχος δάσκαλος
Από ενάμισυ περίπου αιώνα, ήτοι από τα τέλη του 19ου έως σήμερα, κάποιες αγροτικές εκτάσεις συνέχισαν να καλλιεργούνται από καλλιεργητές τεσσάρων γενεών, αδιαμφισβήτητα και αδιατάρακτα. Οι καλλιεργητές αυτοί, κατά το πλείστον και ιδιοκτήτες, καλλιεργούσαν και εκμεταλλεύονταν τη γη για γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή. Χρειάζονταν και τις δύο παραγωγές για να ζήσουν. Το πως κατάφερναν να συνδυάζουν επιτυχώς τις δύο αυτές εκμεταλλεύσεις έχω γράψει σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Πρωινή» του Πύργου στις 15-2-2017.
Θα επαναλάβω πάλι όμως ότι για τις ανάγκες των ζώων τους άφηναν τμήματα των αγρών τους σε αγρανάπαυση συνεχή με αποτέλεσμα αυτά να θαμνοκαλύπτονται. Με την πάροδο ετών οι θάμνοι μεγάλωσαν και έγιναν μεγάλα δέντρα. Αυτό έκανε πιο άνετη την κτηνοτροφική τους ασχολία.
Όταν όμως εγκατέλειψαν την κτηνοτροφία (σταδιακά –όχι όλοι μαζί) και περιορίστηκαν στη γεωργία, -αρχικά σιτηρά και αργότερα ελαιοκαλλιέργεια-, από τα τέλη της δεκαετίας 1940 και έπειτα, και δεν τους χρειάζονταν αγραναπαύσεις, βοσκότοποι και δέντρα άρχισαν να εκχερσώνουν και τα τμήματα των αγρών τους, που είτε οι ίδιοι είτε οι προηγούμενοί τους είχαν αφήσει να θαμνοκαλυφθούν και δασοκαλυφθούν για την εξυπηρέτηση της κτηνοτροφίας.
Ενιαίο και συνολικά δικό τους ήταν το αγρόκτημα και το τμήμα του που έσπερναν και το τμήμα του που είχαν να εξυπηρετούνται και να τρέφονται τα ζώα τους. Δεν έκαναν ποτέ καμιά καταπάτηση. Και όμως έρχεται η πολιτεία και επιμένει να μας χαρακτηρίζει καταπατητές επειδή σε κάποιους αεροφωτογραφικούς της παλιοχάρτες παρουσιάζονται κάποια κομμάτια των αγροκτημάτων μας καλυμμένα με άγρια βλάστηση. Μα αυτή τη βλάστηση οι ιδιοκτήτες των αγροκτημάτων την άφησαν να αναπτυχθεί επειδή τους εξυπηρετούσε.
Θέλει η πολιτεία να μας αρπάξει τη γη μας και μας προσάπτει ανυπόστατες κατηγορίες. Επαληθεύεται εδώ η φράση: φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης.
Μήπως πρέπει να καταλάβουμε ότι η ανάπτυξη άγριας βλάστησης μέσα σ’ ένα κτήμα αποτελεί προγεφύρωμα κατάληψης του κτήματος από την Πολιτεία; Τα άγρια δηλ. αποτελούν αποκλειστική ιδιοκτησία της Πολιτείας και έχουν την υψηλή προστασία της;
Έτσι μάλλον θα ’ναι, αφού τα ήμερα και τα παραγωγικά (ελιές, συκιές, καρυδιές, προβάτες, γίδες, χοιρινά κλπ.) μπορεί ο πολίτης ιδιοκτήτης τους να τα κόβει, να τα σφάζει να τα κάνει ό,τι θέλει, ενώ τα άγρια, τα τεμπέλικα κι ακαμάτικα έχουν υψηλή προστασία και δεν του αναγνωρίζεται να τα ’χει ιδιοκτησία.
Ίσως είναι παράλογο να πιστεύει κανείς ότι νομοθέτες και ηγέτες και οι τούτων «κρεμάμενοι» υπηρέτες δασολόγοι και δασάρχες αγνοούν πως η Ελλάδα μας δεν έχει φτώχεια από βλάστηση άγρια και βουνά. Και ίσως δεν είναι άγνωστη η αλήθεια πως της γης μας οι καλλιεργητές δεν είναι καταπατητές.
Μάλλον άλλοι στόχοι υπηρετούνται σταθερά, μεθοδικά. Στόχοι της παγκοσμιοποίησης και της τοκογλυφίας. Και ό,τι αυτούς τους στόχους δεν τους ευνοεί πρέπει μεθοδικά να εξαφανισθεί. Της τοκογλυφίας ο ταράφι φρόντισε λαούς και ηγέτες και τους κάνει ζάφτι με την τύχη του Καντάφι και του κάθε αντάρτη. Σε δύσκολες για τους λαούς καταστάσεις προκύπτει κι άλλη συμφορά. Ξεθαρρεύουν και αυθαδιάζουν πιο πολύ τα «τρωκτικά» που πάνε με της εξουσίας τα νερά.
