Αν υπάρχει κάτι στη ζωή μας που δεν τιθασεύεται, αυτό είναι η αέναη κίνηση του χρόνου.

Το σήμερα γίνεται εν ριπή οφθαλμού χθες, και το αύριο σήμερα και χθες. Και εμείς αδύναμοι παρακολουθούμε τα γεγονότα που περνούν από μπροστά μας και μας παρασύρουν προς το τέλος της πορείας μας. Ο γεροχρόνος που μας συντρόφευε τις τελευταίες 365 μέρες σε λίγες ώρες φεύγει. Μες το καταχείμωνο όπως ακριβώς ήρθε. Μας αφήνει αδιάφορος με τις 49 αποχρώσεις της μοναξιάς μας. Σαν τους Εσκιμώους που χρησιμοποιούν 49 λέξεις για να περιγράψουν το χιόνι και τον πάγο. Με μόνη διαφορά ότι εκείνοι περιγράφουν το απέραντο λευκό, ενώ εμείς το γκρίζο που μαυρίζει τις ζωές μας.

Στο έλεος της τύχης, ανυπεράσπιστοι στο εκκρεμές ενός πελώριο ρολογιού.

Απροστάτευτοι μα κάποιοι αδιάφοροι στον ξεδιάντροπο πόνο της μοίρας μας…