Μεγάλος μπαγάσας ο χρόνος. Ακόμα κι όταν δεν τον λογαριάζεις και τον προκαλείς, εκείνος σου κλείνει κοροϊδευτικά το μάτι και σε πάει πότε μπρος πότε πίσω. Χθες τον βύθισε βαθιά στις αναμνήσεις του. Ήταν τότε που πρωτανέβηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει. Τότε που αντάμωσε τον πρώτο του έρωτα. Σαν ερχόταν, το σπίτι- ένα δωμάτιο όλο κι όλο- γινόταν παλάτι. Σαν έφευγε μια μίζερη γκαρσονιέρα. Κάποιες φορές τα βράδια, ειδικά τέτοιες μέρες, της άρεσε να περπατούν στο λιμάνι. Της άρεσε να βλέπει τα πλοία στολισμένα και τα φώτα να τρεμοπαίζουν στα νερά. Δεν της χαλούσε χατίρι. Παρά το τσουχτερό κρύο τη συντρόφευε φέρνοντας μαζί του μικρά ζαχαρωτά να γλυκαίνουν τον λαιμό να βγαίνουν πιο εύκολα τα ερωτόλογα. Μέσα του όμως είχε πάντα μια ανησυχία. Φοβόταν πως μια μέρα θα μπει σ’ ένα απ’ αυτά τα πλοία και θα την χάσει. Αλλιώς, γιατί πάντα του μιλούσε για άλλους κόσμους και πολιτείες μακρινές.

Όταν «γυρνούσε» πίσω, μ’ ένα χαμόγελο που εκείνος ποτέ δεν ξέχασε του έλεγε: «Έλα πάμε σπίτι τώρα, σε ξεπάγιασα καημένε μου…».

Αυτά κάνει ο έρωτας. Όλα τα αλλάζει και τα χαράζει. Εκείνη κάποια στιγμή έφυγε, όχι με πλοίο, με αεροπλάνο για την Αμερική. Του έστειλε κάποιες καρτ- ποστάλ με το άγαλμα της Ελευθερίας. Τις φυλάει ακόμα ευλαβικά στο πορτοφόλι του. Κάποτε τις βγάζει και την κοιτά. «Ωραία γυναίκα σαν σταρ του μεσοπολέμου» μουρμουρίζει. Ο πρώτος έρωτας δεν ξεχνιέται ποτέ…